,,Trzech mężczyzn znika z latarni morskiej odległej o mile od brzegu. Drzwi wejściowe są zamknięte od wewnątrz, a zegary zatrzymały się o godzinie 8:45".

Nie dawało mi to spokoju odkąd pierwszy raz zobaczyłam opis ,,Latarników". Nie dawało spokoju przez długi czas nawet w trakcie lektury... A do tego inspiracja prawdziwymi zdarzeniami.

Zaskakująca, o gęstej atmosferze - tak bym ją opisała. Książka o ludziach, którzy żyją w zawieszeniu, niepewności, a w głębi odczuwają ostatnie strzępy nadziei. Że wrócą. Że prawda wyjdzie kiedyś na jaw.

Czułam się, jakbym dryfowała między stronami, a przede mną była jedynie ciemność, z której nie potrafiłam nic wyczytać. Niczym stanie na ostatnim piętrze latarni i wpatrywanie się w istny mrok, a pod nami odgłos fal rozbijających się o kamienie.

Wolno poruszająca się historia, by w najmniej oczekiwanym momencie zwalić mnie z nóg. Wszystkie teorie choć było ich niewiele, straciły sens i to było samo w sobie właśnie genialne. Śmiem twierdzić - nieprzewidywalne.