Ilość stron: 340
Wydawnictwo: Zysk i S-ka
Data premiery: 16.05.2016r.

Miałam zamiar sięgnąć po tę książkę z czystej ciekawości. Dubaj kojarzy mi się z tym, czego osobiście nie cierpię, czyli przepychem, bogactwem i wszystkim największym. Nigdy mnie do takich klimatów nie ciągnęło, bo dla mnie nie jest to nic co chciałabym szczerze zobaczyć. Wszystkiego jest tam za dużo. Postanowiłam przekonać się, co o tym myśli i jak to widzi autor książki ,,Dubaj. Prawdziwe oblicze'', czyli Jacek Pałkiewicz. 

Początkowo ciężko mi szło czytanie, nawet bardzo. Chciałam ją zacząć od razu  kiedy tylko dostałam ją w swoje ręce, ale nie dało się, bo jedyne co chciałam wtedy to chyba nią rzucić ze złości. Zupełnie nie czułam, że chcę przeczytać to dalej i byłam trochę zawiedziona, ale dałam sobie chwilę oddechu i zrobiłam drugie podejście. Musiałam się najwyraźniej przekonać do samej tematyki, z którą nie spotykam się za często. Książki o podróżach to rzadki widok u mnie, stąd zapewne początkowe trudności. W końcu zaczęłam się w nią wkręcać. Styl mi nie podchodził za bardzo, ale tematyka tutaj nadrobiła wszystko.

Autor swoją książką pokazuje dwie strony Dubaju. Nie tylko tą przedstawianą wszystkim turystom, czyli spójrz jak u nas cudownie, mamy wszystko najlepsze, najszybsze, największe i jesteśmy z tego okropnie dumni. Mamy obraz również tego, co starano się skrywać, nie pokazywać turystom. Dosłownie dwie strony medalu. Bo tutaj wszystko wydaje się takie fascynujące i piękne, ale za tym wszystkim skrywa się coś okropnego. Nikt praktycznie nie zastanawia się nad tym, kto tworzy te wszystkie piękne budowle i jak jest traktowany? Liczy się to, żeby zobaczyć, pochwalić się, podziwiać z zapartym tchem, ale o cieniu Dubaju w tym przepychu człowiek zapomina. Poza tym autor przedstawił problem, który zaczął się tworzyć przez duży napływ obcokrajowców tam. Zanika typowość Dubaju, na rzecz osób z innych krajów znajdujących tam pracę, prowadzących jako tako życia. Też możemy z tej książki wyciągnąć ciekawy fakt na temat finansów w Dubaju. Skądś pieniądze muszą być na to wszystko. Na imponowanie turystom, budowanie co róż nowych budowli, ulepszanie i powodowanie jeszcze większego przepychu. Sprawa jest prosta - kredyt. Oprócz tego są jeszcze inne kwestie odnośnie ciemnej strony tego bogatego kraju, ale nie będę o wszystkim już pisać.

Stworzono za pomocą tej książki, reportaż, ale zarazem pamiętnik autora, z którego możemy wyczytać o jego wrażeniach z pobytu w Dubaju. Jednak z racji tego, że ta pozycja przypomina mi formę pamiętnika, niestety, ale przeszkadzały tam opisy bardziej zaczepiające o prywatne życie podróżnika. Nie miało to związku z Dubajem i to nie było dobre zagranie. Te wstawki na samym początku nie były niczym ciekawym i właściwie, myślę że to najbardziej mnie męczyło, bo sama książka jako całokształt zła dla mnie nie była. Fakt faktem, że niekiedy czułam się nieźle zirytowana w trakcie czytania. Było to spowodowane przedstawianiem niektórych rzeczy zbyt ogólnikowo, a niekiedy nawet zaprzeczając sobie samemu. Gdyby autor bardziej jednak skupiał się na ważnych elementach, mówiąc o nich coś więcej, byłoby w moim odczuciu jeszcze lepiej. Tak to było może zbyt powierzchownie? To chyba dobre określenie.

Nigdy nie zagłębiałam się dokładnie w tematy związane z Dubajem. Jedynie kojarzyłam właśnie, że jest tam wszystkiego dużo i tyle. Dlatego książka ,,Dubaj. Prawdziwe oblicze'' wydała mi się całkiem pomocna w dowiedzeniu się czegoś o tym kraju. Nie jestem w stanie ocenić, ile jest tam typowego powielania faktów, bo żadnej innej książki poza tą nie czytałam ani nic o tym nie oglądałam, ale pewnie dla osób bardziej w to wciągniętych może nie być w tej książce nowości. Jeśli ktoś ogólnie interesuje się Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi, czyta i dowiaduje się czegoś więcej o nich, to pewnie książka Jacka Pałkiewicza nie będzie zaskoczeniem, ale ja dowiedziałam się z niej dużo rzeczy i cieszy mnie to. Na tytułowy Dubaj musiałam przez te kilkadziesiąt stron poczekać i przemęczyć się przez prywatę, ale jakoś się udało. Wynagrodziły mi to również zdjęcia, które szczerze mi się podobały i było ich nawet dużo. Można dzięki nim się lepiej wczuć i właściwie to one są bardzo mocną stroną tej książki.

Jeśli interesujecie się Dubajem, ale wcześniej już czytaliście o nim dużo, to nie znajdziecie pewnie nic nowego w tej książce. Osoby, które zaś chcą dopiero zacząć się w ten temat zagłębiać powinny być bardziej zadowolone, chociaż uważam, że mogłoby być jeszcze lepiej. Są w tej książce ubytki i to mi w niej przeszkadzało. Za dużo ogółu, za mało szczegółów. Jednak myślałam, że będzie o wiele gorzej, a tak było naprawdę nieźle. Zachęcam, żeby po nią sięgnąć, może macie mniejsze wymagania niż ja i bardziej wam się spodoba. Dziękuję jak zawsze wydawnictwu, za możliwość przeczytania. Nie żałuję, fajnie było zapoznać się z tym autorem, ale jednak chyba to nie są moje klimaty.

Oryginalny tytuł: The Why Cafe

Tłumaczenie: Alicja Laskowska

Liczba stron: 140

Wydawnictwo: Aktywa

Data premiery: 06.12.2018r.

  Rzadko kiedy zdarza mi się sięgać po książki na temat sensu życia, rozwoju człowieka, ale jak już to były to typowe poradniki. Ten rok zaczęłam od pozycji, której tematem przewodnim jest sens życia, ale przedstawione w innej formie, bo jako całkiem krótkie opowiadanie. Książka nosi tytuł ,,Kawiarnia na końcu świata", miałam co do niej obawy, bo ta tematyka to jednak średnio moja, ale przeczytałam i jak wypadła?

  Nie jest to zwyczajna książka. To trzeba obowiązkowo zaznaczyć, bo autor stworzył z niej coś naprawdę specyficznego. John Strelecky zadebiutował tą pozycją, więc jest ona szczególnie ważna. Rozeszła się razem z jego nazwiskiem po całym świecie, dosłownie. Na pierwszy rzut oka jest zwyczajna, malutka i właściwie jak wiele może mieścić w sobie? A jednak może naprawdę dużo. Wszystko zostało napisane w formie opowiadania, którego głównym bohaterem jest sam John co ciekawe.

,,Czasami człowiek nawet nie wie, jak bardzo jest gotowy na coś sycącego."

  Historia pozornie jest najzwyklejsza jak to tylko jest możliwe. Mężczyzna postanawia wybrać się na urlop, ale przeszkody napotkane na drodze krzyżują plany, co zaczyna falę dziwności i niepokoju w ,,Kawiarni na końcu świata". Od początku towarzyszyły mi emocje, które raczej powinny prędzej się pojawić przy lżejszych thrillerach. Nigdy bym nie wpadła na to, że książka o życiu, poszukiwaniu jego sensu wywoła we mnie wręcz lekki stres. To była zdecydowanie wina reszty bohaterów, ale o tym za moment.

  John zostaje zmuszony zatrzymać się w pierwszej napotkanej kawiarni, bo głód i niedługo również brak paliwa to coś, czego w takiej chwili zupełnie człowiek nie potrzebuje. Nie spodziewa się jednak, że to nie jest miejsce do jakich jest na codzień przyzwyczajony, a nawet w snach by o takim nie pomyślał. Kawiarnia jak kawiarnia, jednak bohaterzy będący w niej zmieniają całkowicie patrzenie na samo miejsce jak i... życie. Nazywana jest Kawiarnią Dlaczego Tu Jesteś, chociaż każdy klient powinien nazywać sobie ją jak uważa.
  My jako czytelnicy także.

,,Świadomie wybieraj drogę, którą podążasz, bo w przeciwnym wypadku ktoś zrobi to za ciebie."

  Całość polega na pokazaniu głównemu bohaterowi dobrej drogi, dosłownie i w przenośni. Skupmy się jednak na tej życiowej, bo to jest kluczem powieści. Bohaterowie, których z czasem po kolei poznajemy pomagają Johnemu w otrzymaniu odpowiedzi na pytania, które go zaczęły dręczyć w tytułowej kawiarni przez pewne ich niecodzienne mu podsunięcie. Są to pytania czysto powiązane z sensem istnienia każdego człowieka, ale w jaki sposób zostało to przedstawione - musicie koniecznie przeczytać. Pracownicy stają się swego rodzaju filozofami, czy bardziej życiowymi przewodnikami. Pojawiają się nawet wicinki niby z ich życia, historyjki, które bardziej przybliżają omawiane tematy. To było moim zdaniem złamaniem monotonni, którą delikatnie odczuwałam przez ciągłe zadawanie prawie identycznych pytań i pisanie, co bohater bez przerwy je. Lepiej nie czytać będąc głodnym ;)

  Gdy zaczęłam tę książkę czytać, nie miałam ochoty się oderwać. Chciałam jedynie towarzyszyć Johnemu i przekonać się, o co we wszystkim chodzi i czy wszyscy dobrze się czują, dosłownie. Na samym początku mało co było dla mnie sensowne w tej książce i miałam problem w zrozumieniu jej większego sensu, ale po kilku krótkich rozdziałach zaczęło się wszystko kleić ze sobą. Skończenie jej było jedną z gorszych rzeczy dla mnie, nie wiem co spowodowało, że tak bardzo się w nią zaangażowałam. Język jakim zostało to napisane jest lekki, przyjemny do przyswajania, zamysł na fabułę to w ogóle dla mnie było coś nowego, czego nigdy jeszcze nie widziałam, a poza tym niecodzienni bohaterowie jakby wyciągnięci z innego świata. To są powody dla których to rozstanie było tak ciężkie.

  ,,Kawiarnia na końcu świata" oraz sama osobowość ludzi w tejże książce, stały się dla mnie niemałą inspiracją i zostałam nieświadomie zachęcona do zastanowienia się nad swoim istnieniem. Czytając ją, miałam momenty, że czułam jakoby ten tytuł był kierowany nie do Johna, a do mnie, jako czytelniczki. Może na tym polega ta książka?

  Jeśli ktoś szukałby interesującej, specyficznej książki na wieczór to mogę polecić ,,Kawiarnię na końcu świata" Johna Strelecky'a. Nigdy nie widziałam takiego pokazania tematyki o sensie życia jak mogłam doświadczyć w tej książce. Zupełnie coś nowego dla mnie. Zostało we mnie dużo pytań odnośnie tej książki i nie mogę przestać myśleć, jak dalej mogły się potoczyć losy. Nie wiem czy się cieszyć czy martwić :D

2018 to rok, w którym dużo się działo. Mam na myśli oczywiście nasz literacki świat. Pojawili się na moich półkach nowi autorzy, sięgnęłam po inne formy książek niż tylko papierowe, postawiłam zdecydowanie na polskich twórców, polubiłam się z klasyką i miałam ogromny dylemat w wyborze najlepszych książek, które udało mi się przeczytać w 2018. Wybór rozsądnej ich ilości sprawiał mi nie lada problem, ale udało się. 

Wszystko postanowiłam podzielić na dwie główne kategorie. Uznałam, że jest to dobre rozwiązanie, żeby się w tym nie pogubić. Nie sugerujcie się absolutnie numeracją. To zupełne przypadki.

Zagraniczna literatura

1. ,,Lola i chłopak z sąsiedztwa'' - Stephanie Perkins.
Jest to lekka i szybka młodzieżówka, która swoją prostotą mnie zachwyciła. Bardzo polubiłam się ze zwariowaną pod względem ubioru główną bohaterką, choć nie byłam za każdym jej wyczynem w tej książce i momentami stawała się irytująca. Miłość w tej powieści jest na pierwszym miejscu i autorka bardzo to podkreśla, więc można by nawet podciągnąć to pod romans młodzieżowy. Pojawia się w niej dużo emocji, książka jest przeurocza i serdecznie polecam dla wszystkich nastolatek. Moje myślenie o niej po roku również chyba troszkę się zmieniło, ale w pozytywny sposób, bo jeszcze bardziej zaczęłam darzyć ją uczuciem.

Recenzja na blogu.

Przeczytana: luty 2018

2. ,,Głębia Challengera'' - Neal Shusterman.
Wystarczyło kilka stron, żeby wciągnąć mnie w wir historii o chorobie dwubiegunowej w roli głównej, przedstawionej tak niesamowicie i pomysłowo, że nie sposób było się oderwać. Ponownie muszę ją polecić nastolatkom w szczególności, ale chyba każdy powinien ją przeczytać tak naprawdę. Poważny temat został poruszony wręcz bajkowo, zachowując przy tym powagę sytuacji i pokazując w oryginalny sposób chorobę. Mamy w niej dryfowanie między rzeczywistością, a tym co dzieje się w głowie chorego chłopaka i pamiętam, że miałam poważne problemy w rozróżnieniu tych dwóch światów. Coś genialnego, innego, oryginalnego. Czuję, że w tym roku sobie do niej wrócę.

Recenzja na blogu.

Przeczytana: luty 2018

3. ,,Cudowny chłopak'' - R. J. Palacio.
Książka, która została odświeżona, przez to, że wyszedł na jej podstawie film. Była to dla mnie wspaniała przygoda i zaszczyt towarzyszyć w codziennych zmaganiach chłopcu, którego spotykało wyśmiewanie i wytykanie palcami przez swój wygląd. Uroniłam łzy, ale i nie opuszczał mnie uśmiech kiedy czytałam tę książkę. Miałam dzięki niej przekrój mnóstwa emocji i to właśnie one wylewały się z tej książki, z każdego jej boku, z każdego rozdziału. Jest to coś pięknego i bardzo ważnego, dlatego, że ,,Cudowny chłopak'' udowadnia nam, że nie można się poddawać i inność jest świetną rzeczą. Jest to mądra książka, wzruszająca, poruszająca okropnie ważny temat i w dodatku dobrze napisana. 

Recenzja na blogu.

Przeczytana: marzec 2018

4. ,,Niechciany gość" - Shari Lapena.
Zmieniamy prędko gatunek, bo czas na coś mocniejszego, w końcu! Jest to absolutnie genialny thriller psychologiczny, gdzie w trakcie czytania towarzyszył mi prawie że nieprzerwany niepokój i napięcie. Dzieje się w tej książce, oj dzieje. Czytałam ją stosunkowo niedawno i stwierdzam, że ciągle są we mnie resztki emocji po niej, mimo, że w międzyczasie się dwa inne tytuły pojawiły. Tradycyjnie tajemnice, ale i nieznany morderca, brak pewności komu można zaufać. W tym przypadku jedynie już odsyłam do recenzji, bo tutaj nic konkretnego nie napiszę...

Recenzja na blogu.

Przeczytana: listopad 2018

5. ,,Letnia noc'' - Dan Simmons.
Rzadko, właściwie w ogóle nie sięgam po horrory, ale tutaj zrobiłam niedawno wyjątek. Kawał w moim odczuciu całkiem dobrej grozy. Tajemnicze zaginięcie w szkole, a później następujące po tym przyprawiające o ciarki wydarzenia. Nie jestem znawczynią tego gatunku, ale ta książka była moim zdaniem naprawdę dobra i mimo, że na początku musiałam się przemęczyć, to później zaczęło się dziać i czułam to co powinnam przy horrorze, czyli niepokój, niepewność co się może stać, niekiedy najzwyczajniej strach. Ja z natury jestem przewrażliwiona i strachliwa, więc miałam mocne wrażenia w czasie czytania, ale ja to ja, byle co może mnie wystraszyć :D 

Recenzja na blogu.

Przeczytana: grudzień 2018


Polska literatura

1. ,,O grzybach, rybach, kobietach i sensie życia, czyli rozmówki z Alusiem Curunią" - Janina Lesiak.
Zdecydowanie jeden z najdłuższych tytułów... Tym akcentem przejdę do polskich książek. Ta pozycja jest na liście nie tylko ze względu na to, że ją pokochałam całkowicie, ale też mam do niej sentyment, bo to od niej się wszystko zaczęło :) Jest specyficzna, napisana ,,własnym językiem", mimo, że nie jest z typową fabułą to wszystko się łączy w całość. Niby jest to książka humorystyczna, ale ja również w niej zobaczyłam powagę, głębokie rozmyślenia, zmuszenie czytelnika do zastanowienia się nad niektórymi sprawami. Książka momentami wywołująca uśmiech na twarzy, w dużej mierze przeplatana została melancholią. Bohater pozornie zwyczajny zrobił jednak całą robotę, zdecydowanie.
Recenzja na blogu.

Przeczytana: luty 2018


2. ,,Spotkanie nad morzem" - Jadwiga Korczakowska.
Miałam trochę powrotów do przeszłości w 2018, pojawiła się zatem książka, od której zaczęła się moja miłość do czytania. Przez lata próbowałam ją znaleźć i przez czysty przypadek się udało. Mimo, że minęło już tyle czasu, ona nadal mi się nie znudziła, wręcz ją jeszcze bardziej kocham, ze względu na to że dojrzałam i inaczej ją zaczęłam pojmować. Pokazuje ona piękno przyjaźni zupełnie przypadkowej i jest jedną z książek, w których maleńki, niespodziewany element zmienia całkowicie patrzenie czytelnika na nią. Nie napisałam recenzji jej, ale w sumie może by się przydało... Dwie dziewczynki, przypadkowa znajomość przeradzająca się w coś ogromnego w swej prostocie, dodatkowo jak się okazuje, jedna z bohaterek nie jest wcale taka zwykła jak się mogło wydawać. Wyróżnia ją coś, o czym mało słyszymy w książkach i właściwie była to moja druga książka na ten temat. Po prostu przeczytajcie.

Przeczytane: czerwiec 2018


3. ,,Spowiedź polskiego kata" - Jerzy Andrzejczak.
Na sam koniec coś kontrowersyjnego. Jest to książka będąca właściwie zbiorem wywiadów ze skazańcami jak i katem. Coś w stylu literatury faktu. Jest to książka, która mną okropnie wstrząsnęła i mimo, że głównego ,,bohatera", czyli kata było niewiele dość jak na całą książkę, to wszystko się w trakcie nadrabia. Autor porusza bardzo trudny temat, wręcz tabu, bo skazywanie na egzekucję. Jedni są za, inni przeciw i to jest dlatego tytuł, który może wywoływać w ludziach szereg emocji. Z jednej strony mnie ta książka szokowała ostro, ale z drugiej była tak bardzo dobra. Cały czas przed oczami mam niektóre drastyczne opisy, na długo zostają w pamięci.
Recenzja na blogu.

Przeczytane: Październik 2018


W ciągu roku w mojej głowie i z moich rąk narodziło się mnóstwo zdjęć. Każde inne, na jakie akurat miałam ochotę i pomysł. Widzę teraz jak się wszystko zmieniło choćby od lutego do teraz. Mam nadzieję, że w tym roku będę równie intensywnie szukać swojego stylu, może w końcu znajdę ;)

Czytaliście którąś z książek? Co o nich myślicie?