Liczba stron: 384

Wydawnictwo: SQN

Data premiery: 09.05.2018r.

Nareszcie przyszedł czas na książkę, która już swoje przeleżała u mnie i w końcu pora ją zrecenzować. Cieszę się, że dzięki portalowi Czytam Pierwszy udało mi się ją przeczytać. Lepiej późno niż wcale. Książką, o której dzisiaj trochę opowiem to powieść Marysi Krasowskiej ,,Banda niematerialnych szaleńców''. Z czystej ciekawości sięgnęłabym jeszcze po ,,Wyspa X'', ciekawe co tam się wyprawia.

Głównym bohaterem jest nastoletni chłopak - Danny Moon. Jest to postać niby zwyczajna, bo nastolatek jakich wiele, ale jego życie potrafi być zawrotne. Oprócz tego, że ciągle u niego goszczą podróże, ze względu na zawód rodziców, wymagający bycia tam gdzie akurat coś się odkryje niesamowitego na całym świecie, ważną częścią jest po pierwsze czekolada, dużo czekolady i jeszcze więcej czekolady. A po drugie guwernantki, guwernantki i jeszcze raz guwernantki. W między czasie znajdzie się miejsce też na zagranie w Monopoly, najlepiej gdy pokój ogarnie już ciemność. Z tych elementów składa się życie Dannyego, ale dodatkowo jest również coś, czego często się boimy, o ile w ogóle wierzymy - duchy, ale o tym za moment.

Jego imię nie brzmi polsko, a to dlatego, że w Polsce na co dzień nie mieszka, mimo, że tyle krajów już zaliczył. Nadszedł jednak taki dzień, kiedy został zmuszony pomieszkać w naszym kraju, gdzie na co dzień zderzać się musi z tym okropnym wytworem jakim jest szkoła. Początkowo może i wydawało mu się, że będzie fajnie, ale rzeczywistość była inna i zaczęła się walka o przetrwanie jak u wszystkich innych uczniów. Przyjemność, zamieniła się w karę. Na nudę w każdym razie bohater nie może narzekać, bo towarzyszyć mu będzie kuzynostwo na każdym kroku. To tutaj pozna najdziwniejszą grupę istot, które wcale nie powinny przebywać na ziemi. Tak, mowa o duchach, czyli tytułowej bandzie niematerialnych szaleńców. Duchy zdecydowały, że zostaną na ziemi jak zwykli ludzie. Dlaczego? Z obaw co czeka na nich w drugim świecie. Za zło, które za życia uczynili, nie byłoby ciekawie po drugiej stronie, oj nie. Jednak nie mogą się mimo to nawet na ziemi czuć bezpiecznie, dlatego do pomocy przydadzą się dzieciaki.

Duchów nie dojrzy się gołym okiem, a przynajmniej tak jest u bohaterów. Są jednak jedynie dwie osoby, które widzą je bardzo dobrze. Są to oczywiście główny bohater Danny oraz jedna z jego kuzynek u których przebywa. Jakie zadania będą czekać na bohaterów z racji spotkania oko w oko z duchami? Czy narodzi się niebezpieczeństwo, a może będzie to zupełnie nowy wymiar przyjaźni? Sięgajcie po książkę i czytajcie, zachęcam. W tej książce dzieje się tak dużo, że właściwie nie mogę wyczuć kiedy przystopować, zatem na tym skończę zarys fabuły. Szczegółów ważnych w tej książce mam zakaz zdradzać. Mogę was zapewnić, że to naprawdę mała część tego, co dzieje się w powieści Marysi. Tam ciągle jest narzucane pewne tempo i nie pojawia się ani chwila na nudę. Sam sposób napisania tej książki jest przyjemny i zdecydowanie podpasuje starszej jak i młodszej młodzieży, wiem co mówię. Wcale nie trzeba być dzieckiem, żeby poznać tę historię, dorośli też powinni polubić się z tą powieścią ze względu na jej lekkość.

Główny bohater jest taki, że łatwo go nie polubić. Mi pasował połowicznie, pod względem jednym się utożsamiam na pewno - Monopoly! Nie powiem, że nie lubię tego dzieciaka, ale jego postać zostawia moim zdaniem wiele do życzenia po prostu. Nie wydał mi się być zbyt charakterystyczny, czasami mnie denerwował, ale może nawet taki był zamiar, żeby bohater nie przyćmił reszty bohaterów, czyli duchów. Sama już nie wiem. To jedynie mi troszkę w tej książce po prostu nie pasowało, natomiast cała historia, poprowadzenie jej, pomysł na to wszystko wynagradza. Została porządnie puszczona wodza fantazji i to mi się podoba, mimo że jest tam dosłownie wszystko. Wymieszanie młodzieżówki, fantasy z elementami zupełnie innych gatunków. Powstała najzwyczajniej mieszanka wybuchowa i podejrzewam, że nie każdemu to właśnie przypadnie do gustu. W pewnych momentach zastanawiałam się jakim cudem coś tam się mogło wydarzyć, zwłaszcza w wykonaniu nastolatka, ale potem sobie myślałam, że przecież tutaj nic nie powinno dziwić już, bo tyle tego jest.

Polecam sięgnąć, jeśli lubicie lekkie książki, nie przeszkadza wam mieszanina wszystkiego w historii i po prostu chcecie zobaczyć sami o co tyle hałasu z nią było. Sama jednak nie rozumiem do końca dlaczego tak cały internet o tej książce mówił swego czasu na każdym kroku... Ale podobało mi się tak czy siak.

Tłumaczenie: Aleksandra Szymił

Liczba stron: 443

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Data premiery: 01.10.2018r.

  Już w październiku, dzięki wydawnictwu Zysk i S-ka, światło dzienne ujrzy w pełni fenomenalna książka z pogranicza obyczajówek i romansów, czyli ,,Bez słowa'' autorstwa Rosie Walsh. Już dawno nie miałam styczności z tego typu literaturą, raczej cięższe książki u mnie zapanowały oraz klasyki, ale przyszedł czas na coś zupełnie innego, lżejszego. Dobrze mi to zrobiło. 

  Zaskoczyły mnie chusteczki w paczce i zastanawiałam się, po co mi będą przy tej książce. A jednak się przydały. Kilka łez uroniłam, muszę przyznać. Przejdźmy zatem od razu do tego, o czym jest książka. Główną bohaterką jest Sarah - kobieta, której życie jest pełne różnych doświadczeń. Oprócz tego, że ma za sobą garść podróży, prowadzi pewną wspaniałą organizację, co naprawdę mi się spodobało w tej książce od razu, bo jakoś o różnego rodzaju stowarzyszeniach, organizacjach pomagających innym za często się nie mówi w książkach, a właściwie nie używa się za często takiego motywu, chyba że to ja sięgam po książki, bez tego elementu.

  Ważną, wręcz jedną z kluczowych kwestii jest to, że bohaterka rozstała się ze swoim mężem po latach małżeństwa. To wydarzenie w jej życiu, pokazało jak silna potrafi być, ale również to jak życie potrafi pisać scenariusze zupełnie niespodziewanie. Pewnego obrotu spraw nawet ona chyba się nie spodziewała. Bohaterka w swoim ,,dorobku życiowym'' ma tajemnice, tragedię, których stara się nie uzewnętrzniać, choć w jej głowie zapewne toczą się walki. Dla czytelnika jest to dodatek, który niekiedy utrudnia zrozumienie historii i pozwala na wykazanie się, samodzielne domysły, niekoniecznie poprawne.

  Cała historia opiera się na poznaniu Sarah z drugim bohaterem tej książki, jeszcze bardziej tajemniczym, czyli Eddiem. Za dużo tutaj zdradzać nie można, ale ich znajomość trwała zaledwie kilka dni. To wystarczyło, by we włosach bohaterki zawiał wiatr, zaświeciło od nowa słońce i życie wywróciło się do góry nogami. Można powiedzieć, że narodziła się na nowo. Na twarzy zaczął pojawiać się uśmiech, życie nabrało blasku i szczęścia. Do czasu. 

,,To, co działo się teraz, było tym, co miało być dalej''

  Bohaterowie wiedzieli, że nadejdzie już niebawem taki moment, kiedy będą zmuszeni się rozdzielić. Czar prawdopodobnie pryśnie i będzie trzeba wrócić do dotychczasowego życia, bez tej jednej osoby u boku. A jednak Sarah było trudno się z tą świadomością pogodzić, wręcz to się nie udało. Swoją drogą, wierzycie w miłość od pierwszego wejrzenia? W to, że wystarczy dosłownie tydzień, żeby zacząć czuć coś o wiele więcej niż wcześniej do drugiej osoby? Gdyby ktoś ledwo poznany, nagle by praktycznie rozpłynął się w powietrzu nie dając oznak życia, walczylibyście nadal o tą znajomość? Główna bohaterka to typ, który pod tym względem nie odpuszcza. Walczy i nie traci nadziei, choć głosy osób z otoczenia mają zupełnie inne postrzeganie tego wszystkiego niż ona - na nowo zakochana kobieta. Mężczyzna nie odpisuje na wiadomości, nie odbiera telefonu i właściwie, nie wiadomo co o tym myśleć. Mnie się nasuwały miliony myśli. Miałam w zanadrzu tyle odpowiedzi na pytanie ,,Co się z nim dzieje i gdzie jest?'', a i tak autorce udało się mnie zaskoczyć. To jest naprawdę genialne uczucie, kiedy czytam książkę i okazuje się, że wcale tak banalna ta historia nie jest.

  Dla mnie bardzo trafnym zagraniem ze strony autorki było pokazanie jak gdyby dwóch perspektyw. Z jednej strony mamy perspektywę odchodzącej od zmysłów Sarah, która nie wie sama co ze sobą zrobić, co o tym wszystkim myśleć, czy w ogóle jest szansa, że kiedyś zobaczy mężczyznę poznanego w dziwnych okolicznościach zupełnie przypadkiem. Drugą perspektywą jest Eddie, czyli tajemniczy bohater, o którym możemy się dowiedzieć mało co początkowo, trzeba się zagłębić dalej w książkę, żeby chociaż trochę dowiedzieć się więcej, a co najważniejsze, dociec prawdy. 

  Pomysł na tą historię był naprawdę bardzo dobry i autorka również świetnie go wykorzystała, przelewając na papier. Myślę, że inne postaci, o nawet odrobinę innych charakterach, zupełnie nie odnalazłyby się w tej historii. Eddie i Sarah to idealni bohaterowie, pasujący do siebie akurat w tej powieści i tworzący tak bardzo intrygującą historię. Nie jestem w stanie powiedzieć, czy polubiam bohaterów, raczej są dla mnie neutralni, ale patrząc na tę całą powieść, to było ciekawie doświadczenie, tak po prostu.

  Jest to typowa literatura dla kobiet, wymieszanie obyczajówki z romansem, a jednak towarzyszy w niej ciągła niepewność i zagadkowość niczym w thrillerze. Dzięki temu czytelnik doświadcza ogromnej ilości emocji, co powinno zachęcać do przeczytania tej książki. Naprawdę serdecznie ją polecam.

Przy tej książce, aż chciałoby się rzec ,,Cudze chwalicie, swego nie znacie". Tak naprawdę nigdy nie obiło mi się o uszy, że autor taki jak Leopold Tyrmand po pierwsze jest, a po drugie ma na koncie całkiem niezłą ilość napisanych książek. Jeszcze wielu rzeczy nie wiem... Bardzo dziękuję wydawnictwu Mg, jak zawsze mam możliwość poznać autorów, o których istnieniu nie miałam świadomości. Troszkę późna recenzja, ale żeby się wyrobić szybko nie miałam szans. Cóż, koniec wakacji i nagle nie wiem co gdzie i kiedy. Do rzeczy - udało mi się przeczytać jedną z książek pana Leopolda, czyli ,,Zapiski dyletanta". I co najlepsze, naprawdę coś sprawiło, że mam ochotę czytać książki tego autora dalej.

Nie jest to książka nadzwyczaj gruba, więc byłam w stanie szybko ją przeczytać, ale równocześnie dobrze się przy niej bawić. Język, jakim autor pisze jest tak świetny, że nie było ani chwili, kiedy coś wydało mi się ciężkie do zrozumienia. Pan Leopold ma dar pisania jak gdyby na dwa sposoby, co łączy ze sobą i widzimy to w jego książce ,,Zapiski dyletanta". Przy okazji w tym momencie przejdę do tego o czym wspomniana książka jest. 

  Przez całą książkę dowiadujemy się czegoś o jego życiu. Dosłownie skrawki, ale w tym przypadku te, które są związane z jego podróżą do Ameryki, a może trafniej zabrzmi ucieczką. To co zaskoczyło mnie od razu, to to, że do Ameryki on popłynął. Z kimś mi się to kojarzy... Opowiada on czytelnikom o tym, co udało mu się zobaczyć w wspomnianej Ameryce. Z jednej strony mamy obraz dowcipny, niektóre momenty wywoływały u mnie uśmiech od ucha do ucha i starałam się, żeby nie wybuchnąć krótkim śmiechem, bo ściany mamy cienkie :D Z drugiej strony bywało w książce poważniej i neutralnie, że nie wiedziałam czy to żart czy może jednak powaga.

Autor za pomocą swojej książki przybliżył oprócz swojego osobistego życia, życie Amerykanów, co jest równie ważne. Choć nam może się czasami wydawać, że tam jest tak wspaniale, ludzie jak zesłani z innej planety i w ogóle cud miód i maliny, to okazuje się, że niektórzy jak nie większość zdaniem autora, są niczym istoty, które ledwo ujrzały świat i już zaczęły dostawać wszystko co tylko zapragną. Nie mają świadomości, że zaraz może się skończyć sielanka, że wystarczy moment, aby wszystko stracili. Nie przejmując się i nie myśląc o tym, żyją tak spokojnie niczym dosłownie małe dzieciaki, które jeszcze o wielu rzeczach nie mają świadomości, nie rozumieją czym jest polityka i jak potrafi być skrajnym wytworem. Raz jest pięknie, a raz nagle ,,robi się gorąco".

,,Zapiski dyletanta" to książka, przy której można się dobrze bawić, ale również poznać tę trudniejszą stronę Ameryki, gdzie ludzie nie widzą łatwości z jaką może pojawiać się niebezpieczeństwo, zwłaszcza ze strony politycznej. Naprawdę zachęcam do przeczytania, książka warta uwagi. Mam nadzieję, że uda mi się kiedyś jeszcze sięgnąć po twórczość pana Leopolda Tyrmanda.

Wakacje owocowały w stos nowych książek, które w niewiadomych okolicznościach się u mnie pojawiły. Coraz lepiej jest z moim (nie)kupowaniem, ale i tak do recenzji przyszło tego mnóstwo. Zobaczmy to razem.

Idąc w miarę chronologicznie, od Czytam Pierwszy przyszła książka Marysi Krakowskiej ,,Banda niematerialnych szaleńców". Muszę się przyznać otwarcie, że kompletnie o niej zapomniałam. Gdzieś mi się zawieruszyła i oglądając moją biblioteczkę, żeby znaleźć książki, które powinny trafić do tego posta, akurat mi wpadła w oko. Przeczytam na pewno, ale kiedy to już sama nie wiem...

Następnie mamy dwie książki od Karoliny Wójciak, czyli ,,Matylda'' i ,,Tożsamość nieznana". Zapowiada się ciekawie i z tego co wiem, wywołują one ogromne emocje w czytelnikach, ciekawe jak będzie ze mną. Przyszły po długim oczekiwaniu, ale cieszę się, że w końcu będę mogła się za nie zabrać. Kolejka jest olbrzymia, więc trochę pewnie jeszcze poczekają niestety.

Kolejna jest trójca z wydawnictwa War Book, czyli ,,#Wawskie14'' Jakuba Pawełka, ,,Łódź Charona'' Vladimira Wolffa oraz ,,Pięciu i czołg'' Piotra Langenfelda. Recenzje o książkach są na blogu. Pierwsza i ostatnia pozycja są z wojennymi elementami, natomiast ,,Łódź Charona'' to dla odmiany kryminał. Wszystkie napewno warte uwagi.

Następnie mamy książkę od wydawnictwa Papierowy Księżyc - ,,Miejsce egzekucji" autorstwa Val McDermid. Zapowiada się obiecująco. Liczę, że już niebawem będę mogła ją nareszcie przeczytać. Przeraża mnie jej grubość, ale mam nadzieję, że będzie przynajmniej się w niej dużo działo.

Dostałam jako bardziej ciekawostkę, książkę po szwedzku. Nic z niej oczywiście nie rozumiem, ale jako taki bajer sobie jest ;) Jej tytuł to ,,Det Lilla Bageriet På Strandpromenaden" Jenny Colgan.

Kupiłam dokładnie trzy książki papierowe oraz dwa ebooki w lipcu. ,,Muzyka moich ulic. Lizbona" Marcina Kydryńskiego - mam tego autora jedną książkę o Afryce, którą już prawie skończyłam. Zobaczyłam tę i postanowiłam wziąć, bo uwielbiam zdjęcia jego autorstwa, a przy okazji można czegoś ciekawego się dowiedzieć pod względem podróżniczym. Kolejna pozycja to ,,Skorpion" Krzysztofa Wójcika, czyli książka o seryjnym mordercy. Mam ostatnio fazę na książki o seryjnych mordercach, więc jak wpadła w moje ręce to już została na dobre. Ostatnią papierową książką z lipca jest ,,Statek'' Stefána Máni. Zapowiada się naprawdę interesujący thriller.

W wirtualnym koszyku znalazły się dwa ebooki, czyli ,,Krzywda'' oraz ,,Dom bez klamek''. Pierwsza jest już za mną i myślę, że całkiem nieźle w niej został poruszony temat samookaleczenia. Drugiej jeszcze nie skończyłam, ale połowa tak czy siak za mną i jak na razie jest bardzo ciekawie. Mało co w niej jest oczywiste i sama wczuwam się w rolę pani detektyw, kiedy to czytam.

*Zdjęcia robiłam innego dnia, dlatego te sa jaśniejsze, wrecz bardziej żółte.

Z wydawnictwa Mg przybyły do mnie książki, które bardzo chciałam przeczytać. W tym małym stosiku znalazły się tytuły takie jak ,,Zapiski dyletanta" Leopolda Tyrmanda oraz ,, Wielkie nadzieje" Charlesa Dickensa. Skończyłam póki co książkę pana Leopolda i świetnie mi się to czytało. Gdzieniegdzie pojawia się garstka humoru, co fajnie dodatkowo umila czas, a tak poza tym jest to ciekawa odskocznia dla mnie. Już niebawem pojawią się recenzje oczywiście.

Z wydawnictwa Czarna Owca natomiast dotarła do mnie książka zupełnie inna niż te, które mam w zwyczaju czytać. Jej tytuł to ,,Super Koderki" Adres Gonzales oraz Sophie Houser. Nigdy mi nie było po drodze z tematyką typowo informatyczną w książkach, ale kiedyś pierwszy raz musiał nastąpić. Ku mojemu zaskoczeniu, książka jest wspaniała! Naprawdę coś genialnego, recenzja na blogu.

Zrobiłam małą wymianę książka za książkę i dostałam w ten sposób ,,Komorę'' Johna Grishama, ale drugą część. Dokupiłam oczywiście pierwszą, bo jak miałabym czytać od razu od bodajże 25 rozdziału? Zupełnie bezsensu by to było. Jakiś motyw egzekucji, czuję się zaintrygowana i to poważnie. Ostatnio co ciekawe na którymś kanale leciał film o tym samym tytule. Widziałam już tylko końcówkę, ale jestem pewna że była to ekranizacja tej książki.

Bardzo mile zostałam zaskoczona książką od wydawnictwa Zysk i S-ka. Wiedziałam, że ma do mnie dotrzeć, ale nie spodziewałam się, że będzie to w tak pięknej formie. Mowa o książce Rosie Walsh ,,Bez słowa", którą otrzymałam przedpremierowo. Dawno już nie gościły u mnie obyczajówki, więc w końcu nadarzyła się okazja na sięgnięcie po ten gatunek. Jestem w trakcie czytania, prawie kończę i jestem zachwycona.

Ponownie zawitałam na portalu Czytam Pierwszy i skusiłam się tym razem na audiobook. Ponad 15 godzin (mam nadzieję) wciągającej historii. Wybrałam tytuł ,,Dziewczynka z zapalniczką" Mariusza Czubaja. Nigdy nie słuchałam audiobooków i cieszę się, że będę mogła przetestować kolejną formę książki.

Z wydawnictwa Aktywa dotarła do mnie książka, którą ogromnie chciałam przeczytać, czyli ,, Spowiedź polskiego kata" Jerzego Andrzejczaka. Nie wierzyłam, że może mnie jakoś bardzo szokować ale jak zaczęłam czytać to wyglądało to mniej więcej tak - chwila czytania, rusza karteczka indeksująca, dalsze czytanie, przeżywanie i chwila przerwy, czytanie i znowu karteczka indeksująca. Dawno tylu fragmentów nie zaznaczałam w książce i dawno również nie byłam tak przerażona tym co czytam. Oj, będzie co pisać o tej pozycji. Tylko myśli będę musiała pozbierać, chociaż nie wiem jak to zrobię. Chyba znalazłam mój typ na najlepszą książkę roku w moim zestawieniu.

Tytuł oryginału: Girl Code
Tłumaczenie: Paulina Broma
Liczba stron: 304
Wydawnictwo: Czarna Owca
Data wydania: 22.08.2018r.

Nie podejrzewałam, że sięgnę po taką książkę, ale postanowiłam zrobić pierwszy krok i wydawnictwo Czarna Owca trochę mi w tym pomogło, dziękuję :) Udało mi się przeczytać książkę ,,Super Koderki" autorstwa dwóch młodych, bardzo inspirujących dziewczyn - Andrei Gonzales oraz Sophie Houser.

Książka ta jest prawdziwą historią autorek, które spełniły marzenia i dokonały czegoś niesamowitego. W zasadzie, na początku może się wydawać, że nie są to osoby wyróżniające się z tłumu. Skromne dziewczyny, które łączy jedno - pasja. Ich pasją jest programowanie. Komputery, grzebanie w kodach, wszystko związane z informatyką. Ja osobiście nigdy nie interesowałam się tym w dużym stopniu, dopiero założenie pierwszego bloga sprawiło, że zaczęłam zagłębiać się w podstawowe tajniki typu kody CSS czy wszystko z tym powiązane. Gdyby nie blogi, nawet bym nie wiedziała, że coś takiego ma na tym świecie miejsce, zwłaszcza gdy ktoś by mi powiedział o tym tak po prostu, miałabym wrażenie, że mówi do mnie w innym języku. Chwila, to nawet się zgadza... Programowanie wymusza naukę nowego języka. Żeby zrozumieć kody, trzeba nauczyć się skrótów czy kombinacji znaków. To najłatwiej mówiąc, język programistów.

*Programiści bardziej czy mniej zaawansowani, proszę bez biczowania, co się przeczyta już się nie odczyta :D

Wracając do książki, jest to kolejne dzieło dziewczyn, które świat poznał w zaskakujący sposób i to nie chodzi tylko o tę książkę, jest coś jeszcze ważniejszego, ale o tym za moment. Ich życie, odkąd trafiły do organizacji Girls Who Code, zmieniło się i tego nie da się ukryć. Dzięki niej, udało im się rozwinąć skrzydła, uczyć się programowania pod okiem fachowców na specjalnych kursach, gdzie swoją drogą się poznały i nabywać nowe umiejętności, które początkowo mogły przerażać swoją trudnością. Stało się to dla nich nie tylko życiową przygodą, ale również dużą szansą i dobrze rokującą drogą do osiągnięcia celu. W czasie całej nauki w Girls Who Code nie brakowało zaskoczeń i optymistycznie wszystko jakoś się potoczyło. W którymś momencie nawet pojawił się bardzo ważny pomysł, który miał być planowo tylko zaliczeniem, a stało się coś zupełnie nie pomyśli nastolatek, ale w dobrym sensie.

Andrea i Sophie to twórczynie gry wideo, która obiegła świat w bardzo krótkim czasie i pobiła wszystko. Zwykłe zaliczenie przeobraziło się w sukces na skalę światową. Gra Tampon Run miała być stworzona dla rówieśniczek, ale moc internetu podziałała i poszła dalej znajdując swoich kolejnych miłośników. Jak się tylko o tym dowiedziałam bardziej szczegółowo, byłam w szoku, nie ukrywam. Pomyślałam sobie, że trzeba mieć naprawdę wyobraźnię, chęci i odwagę tworząc taką grę. Ukłony dla dziewczyn, naprawdę czapki z głów. Jestem strasznie zafascynowana i poczułam nareszcie dzięki tej książce, że marzenia się spełniają, czasami w sposób, którego nigdy byśmy nie brali pod uwagę. Nie wierzę w przypadki, zatem sukces gdzieś musiał być już dla nich zapisany, jedynie czas pokazał, kiedy wszystkich zaskoczy.

Mamy w tej książce programowanie, jako ujawnienie rąbka tajemnicy jak to wyglądało w organizacji Girls Who Code, zamieszczone zostały nawet zdjęcia dziewczyn czy też fragmenty z ich pracy w czasie kursów, ale poza tym znalazło się też coś typowo dla czytelników, czyli rady jak zacząć kodowanie. Czy to nie wspaniały pomysł? Poza tym nakreślonym tematem, równie ważne jest to, że ,,Super Koderki" pokazują, że o marzenia warto walczyć. Historia tych młodych dziewczyn powinna być motywacją i nadzieją dla osób, które przestają marzyć, bo ,,nic się nie dzieje". Chcieć to znaczy móc. Ja zaczynam to powoli rozumieć. Poza tym napewno ważne w jakimś stopniu jest to, by w razie czego mieć wsparcie, bo bez tego może być ciężko. Osiąganie celów to nie takie hop siup i niekiedy wymaga poświęceń oraz wyrzeczeń, o czym napewno również przekonały się bohaterki tej książki.

,,Super Koderki" to pozytywna książka o technologii, nauce jej rozumienia, zarazem jest motywacyjna w jakimś stopniu, więc jest napewno nie tylko dla osób interesujących się programowaniem. Każdy raczej powinien się w niej odnaleźć i wyciągać z niej to co uważa za słuszne. Bardzo cieszę się, że poznałam te młode dziewczyny chociaż w taki sposób i że dowiedziałam się o tak niesamowitym ich osiągnięciu. Wspaniałe przeżycie, polecam.