Poraz kolejny przychodzę z recenzją książki, nadal wydawnictwa Warbook, czyli ,,Pięciu i czołg" Piotra Langenfelda. Tematyka wojenna pójdzie u mnie zdecydowanie w odstawkę. Dałam sobie jej za dużą dawkę i ta książka utwierdza mnie w tym przekonaniu. Bałam się, że nie podołam jej. Zostawiłam ją na sam koniec do recenzowania, bo czytałam i tak ją na raty. Kilka jej stron przeplatałam z innymi książkami, żeby odświeżać umysł. Koniec końców udało mi się ją odłożyć na półkę jako przeczytaną i co teraz o niej myślę?

Książka jest z motywem II Wojny Światowej. Przyznać napewno muszę, że cała otoczka historyczna była w tej książce dobrze wyczuwalna i nawet realistycznie to wszystko zostało przedstawione. Brawa dla autora. Oprócz samej rozgrywającej się wojny, znalazło się miejsce na coś bardziej lekkiego, o czym będziecie się mogli przekonać gdy sięgnięcie po książkę. Można powiedzieć, że jest w niej wszystkiego po trochu. Wyobraźnia przy tej książce była bardzo aktywna, cieszę się, że autor  pisał w taki sposób, że nie miałam czasu na zasypianie tylko na ciągłe myślenie i obrazowanie sobie zdarzeń.

Były w tej książce momenty, kiedy emocje dawały górę. Poważnie ją przeżywałam. To jest ogromny plus, bo wiem, że na dłużej mi ona zostanie w głowie. Gdyby było to czytanie na zasadzie przelecieć wzrokiem i nic nie czuć w trakcie, ani odrobiny to później leżałaby na półce, a ja bym pewnie nie pamiętała czy w ogóle ją czytałam. Podziwiałam bohaterów, kibicowałam im nawet, ale również niekiedy nerwy miały ochotę mi puścić. Tworzyła się we mnie mieszanka wybuchowa, a to tylko albo aż książka militarna.

Myślę, że najbardziej do przeczytania tej książki powinno namówić to, że jest ona oparta na prawdziwych życiorysach. Losach ludzi, którzy w wojnie stracili wszystko, a mimo to walczyli. Śledzenie ludzkich losów w tej książce było dla mnie niesamowitą przygodą. Ta walka, stawianie czoła, obserwowanie poczynań członków załogi - coś wspaniałego. Samo zobrazowanie walki było tym, co pozwalało czytelnikowi jeszcze bardziej wczuć się w klimat tamtych wydarzeń, wcale nie tak dalekiej przeszłości. Niby tak banalny element sprawił, że nabierałam większej ochoty na czytanie.

Bardzo ważne, wręcz kluczowe było w tej książce podkreślenie tego, co przeszedł Jarek wraz z kolegą. Zesłanie na Syberię, walka o życie tam i strzępy nadziei. To łamie serce, a zarazem sprawia, że bardzo polubiłam tego bohatera z racji życiowych doświadczeń, bo odważnie o tym opowiedział. Czytając jego wspomnienia, zupełnie zapominałam o tym co się dzieje wkoło mnie. Czułam się, jakbym spotkała właśnie starego, dobrego przyjaciela po latach i słuchała co u niego się działo. Zadziwiające jest to, że na pozór książka o wojnie, wywołała we mnie reakcje jakby była to dobra obyczajówka. To było po prostu dobre.

Miłośnicy książek militarnych pewnie o wiele lepiej odnajdą się w książce ,,Pięciu i czołg" niż ja. Polecam ją zdecydowanie osobom, które gustują w takiej literaturze, ale również tym, którzy dopiero chcą zacząć takowe książki czytać.

Liczba stron: 300

Wydawnictwo: Warbook

Data premiery: 18.04.2018r. 

Oryginalny tytuł: Mindhunter

Liczba stron: 432

Tłumaczenie: Jacek Konieczny

Wydawnictwo: Znak

Data premiery: 09.10.2017r.

  Ostatnie spotkanie z seryjnym mordercą miałam w książce ,,Po prostu zabijałem'' Artura Górskiego. To dzięki tej pozycji zaczęłam mieć ochotę na więcej książek o takiej tematyce. Towarzyszył mi niedosyt po jej przeczytaniu i w tamtym momencie zaczęły się moje poszukiwania naprawdę dobrych książek o mordercach. Coś brutalnego, ciekawego i bez większego owijania w bawełnę. Coś, od czego nie będę mogła się oderwać. Będę się po prostu bała przerwać czytanie. No i stało się. O niektórych książkach kompletnie zapominam, że miałam je kiedyś w planie przeczytać i do tej grupy zalicza się m.in. książka, którą dzisiaj recenzuję, czyli ,,Mindhunter'' autorstwa Johna Douglasa i Marka Olshakera.

  ,,Mindhunter" to książka będąca relacją życiową, a dokładniej zawodową, Douglasa - jednego z najlepszych i pierwszych profilerów. Śmiało można nazwać ją po prostu jego autobiografią. Były członek FBI, osobowość zadziwiająca i wręcz fascynująca. Po przeczytaniu książki, pomyślałam sobie, że chciałabym zobaczyć tego człowieka na żywo i dotknąć go, żeby się przekonać o jego prawdziwości. Wiem, że brzmi to dziwnie i niepokojąco, ale ta książka tak bardzo rozwaliła system, że jestem cały czas w szoku, zwłaszcza kiedy przypomnę sobie najbrutalniej opisane sceny w niej. To nie znak, że autor ma napaprane w głowie. To po prostu przedstawienie realiów w zaskakująco ,,brudny'' sposób. Zdarza się u mnie zbyt często, że spotykam się w książkach z łagodnymi opisami zbrodni, co mnie nie cieszy, bo ja w kryminałach czy literaturze faktu związanej choćby z morderstwami, szukam brutalności. Chcę to widzieć oczami wyobraźni, żeby książka miała swój klimat i charakter. W wspomnianej wcześniej książce ,,Po prostu zabijałem'', brakowało mi drastycznych opisów, przynajmniej jednego porządnego. To zdecydowanie wpłynęło na moją chęć przeczytania książek o seryjnych mordercach, ale takich porządnych, a nie lekkich i bez większych emocji.

,,Lepiej prosić o wybaczenie niż o pozwolenie''

  Wraz z Johnem cofamy się kilkadziesiąt lat wstecz, kiedy dopiero zaczynało się rodzić profilowanie seryjnych morderców pod względem psychologicznym w FBI. Mężczyzna pokazuje nam jak mniej więcej wyglądała jego praca. Można powiedzieć, że czegoś takiego nie da się idealnie odwzorować słowami, ale i tak autor zrobił to moim zdaniem bardzo dobrze i na miarę swoich możliwości. Jak się okazuje, w tym zawodzie bycie twardym jest równie ważne jak umiejętność podejścia człowieka, żeby nie do końca świadomie wyśpiewał to co powinien. Dzięki profilerowi, wiele spraw zostało szybciej rozwiązanych. Poprzez wyciąganie wniosków, umiejętne ocenianie sytuacji i motywów zabójstw, które potrafiły być niekiedy dziwaczne, dochodziło do zatrzymań. Jego zadaniem było wejść w skórę mordercy najprościej mówiąc, co było o tyle trudne, że każdy z osobna był innym typem osobowości. Jak sobie radził z ,,morderczą różnorodnością" i czy mimo wieloletnich doświadczeń, były chwile załamań? Odpowiedzi znajdziecie w książce.

  John nie stawia tylko i wyłącznie na te najbardziej brutalne, szokujące zbrodnie. Na to chwilę trzeba poczekać, ponieważ autor idzie w tej książce w miarę chronologicznie i pisze o swoich początkach w tym zawodzie, więc nie od razu wszystko było ,,z grubej rury''. Mi to nie przeszkadzało, a wręcz cieszę się, że tak to zostało przedstawione, bo początkowo wydaje się, że jest lekko, a z każdym następnym rozdziałem zaczyna się robić coraz bardziej nieludzko, nieprzyjemnie. I to jest jedną z zalet książki ,,Mindhunter''. Wszystko co ciekawe łączył w niej pewien element, który wydawał mi się odrażający w każdym przypadku i od początku miał swoje miejsce w mniejszym lub większym stopniu, ale o tym się przekonacie gdy przeczytacie całość i sami zauważycie pewne podobieństwo mimo tak różnych morderców. Autor przedstawił zdecydowanie otwarcie swój zawód, o którym praktycznie się nie słyszy głośno. W książce jego opisywane doświadczenia mnie szokowały i sprawiały, że przechodził mnie czasami dreszcz. Przed sięgnięciem po tę pozycję, nie podejrzewałam, że będę mieć takie odczucia w trakcie jej czytania.   W niektórych momentach nawet rozumiałam jego tok myślenia, postrzegania niektórych spraw. Były to sprawy najzwyczajniej ludzkie i łatwiejsze dla mnie do wyobrażenia niż sam w sobie zawód. Cieszę się, że życie prywatne zostało choć trochę wplecione w tę machinę profilerów, bo inaczej byłoby jak dla mnie zbyt monotonnie.

,,Zachowanie jest odzwierciedleniem osobowości''

  Najważniejszym aspektem w całej książce jest jednak wnikanie w psychikę mordercy. Zawsze tego poszukiwałam i w końcu się udało. Autor podszedł do tego tematu porządnie i w interesujący sposób. Dużo zaskoczeń się pojawiało kiedy tylko przychodził czas na ,,wejście do głowy'' psychopaty, bo okazywało się, że powody zabijania nie zawsze były do końca zrozumiałe i sensowne. To trzeba przeczytać, bo w ,,Mindhunter'' jest wszystkich powodów, motywów i okoliczności po kokardę i choć jeden przykład z mojej strony to byłby zabójczy spojler chyba. Myślę, że po latach doświadczeń, dobry profiler zauważa coraz szybciej te wszelkie powody zabicia i potrafi po najmniejszych, niby nic nie znaczących szczegółach ,,ogarnąć temat'' potocznie mówiąc. Tak też jest w przypadku Johna Douglasa, chociaż czy na pewno? W tej książce nic nie jest takim jak się może początkowo wydawać.

   Czasami czytając tę książkę, czułam się nieswojo, kiedy niektóre sceny miały miejsce czy również niecodzienne, w moim odczuciu, podchodzenie do tematu ze strony Douglasa, ale poza tym bardzo ciekawe było to dla mnie doświadczenie, mimo że o takim zawodzie jedynie przeczytałam i dowiedziałam się tyle ile mi na to pozwolił autor. W słowa niektórych spraw nie da się ująć, a jeśli się uda to nie zawsze jest to na tyle dogłębne, żeby można było nazwać dobrym odwzorowaniem, zatem o tym zawodzie na pewno jest dla mnie jeszcze wiele niewiadomych, które trudno byłoby przelać na papier. Został odkryty dość duży rąbek tajemnicy, ale pewnie niejedno zostało nie powiedziane, co zostawia czytelnika w jakimś stopniu w niepewności i ciekawości ,,Co jeszcze?''. Nie zauważyłam w tej książce przysłowiowego lania wody, stawiania na ilość a nie jakość (już z tym się spotkałam w książce, o której wspominałam nawet w tym wpisie), co tylko sprawia, że mam ochotę w kółko tę książkę polecać. Naprawdę jestem nią pozytywnie zaskoczona, bardzo mi się podobała i żałuję, że tak szybko ją skończyłam. Była dla mnie przełomem, bo towarzyszył mi ostatnio czytelniczy kryzys, a po niej mam ochotę znowu na książki. Cieszmy się i radujmy.

Liczba stron: 400

Wydawnictwo: War Book

Data premiery: 27.09.2017r.

  Ja i książki militarne? Niemożliwe, a jednak. Dzięki wydawnictwu War Book miałam możliwość przeczytać książkę, która zaintrygowała mnie swoim opisem, a okładką już szczególnie. ,,#WAWSKIE14" autorstwa Jakuba Pawełka to pozycja, o której wcześniej nic nie słyszałam i zabrałam się za nią w ciemno. Szczerze mówiąc, nie miałam pojęcia czego się po niej spodziewać i czy w ogóle nie zmarnuję czasu na nią. 

  Powstanie Warszawskie to temat, którym się bądź co bądź interesuję. Smuci mnie fakt, że tak naprawdę coraz mniej pozostaje ,,żywych", ludzkich dowodów na to. Powinniśmy korzystać i pytać swoich dziadków i babcie, jak to było kiedyś, jak dawali sobie radę, jak wyglądało życie powstańców. Jeśli mamy taką możliwość, to fantastycznie. Nie możemy o tym zapominać. Jeśli przestanie się o tym mówić, następne pokolenia nie poznają tej ,,prawdziwej prawdy", dlatego tak ważne jest dowiadywanie się i przekazywanie tego dalej. Jest to temat trudny i to okropnie, kiedy pomyśli się o ludziach, którzy zginęli by bronić tego co było i jest ich, ale prawda często potrafi być bolesna, nic na to nie poradzimy. 

  ,,#WAWSKIE14" to książka o powstaniu Warszawskim. Nie jest to twarda historia o tym co było kiedyś. Nie są to typowe fakty na temat powstania jak możemy kojarzyć z podręczników szkolnych. Powstanie jest w tej książce jako główny element, ale równie ważne jest to, że do historycznego wydarzenia zostały wplątane obecne czasy. Zatem powstała historyczno-współczesna książka. Język jakim została ona napisana jest współczesny dla nas, często wulgarny, więc nie nadaje się dla młodszych czytelników. Z początku ciężko szło mi czytanie tej książki. Sama nie jestem pewna dlaczego. Taki wpływ chyba mają na mnie upały rodem z Afryki. Jeśli chodzi o samą budowę książki to została ona napisana na wzór dziennika, bo mimo że mamy kilka normalnych rozdziałów, każdy ma wątki wyróżnione datami, miejscami czy nawet godzinami. Warto też wspomnieć, że w ,,#WAWSKIE14" zamieszczone są ilustracje nawiązujące do książki. Bardzo mi się spodobały, mają swój indywidualny charakter. Dzięki nim książka staje się jeszcze bardziej interesująca i przyciągająca uwagę, co również powoduje cały zamysł na tę pozycję oczywiście. Przyznać trzeba, że jest to coś zdecydowanie oryginalnego. 

  Zaskakujące było dla mnie przeniesienie 1944 roku do 2014. Jeszcze nie zdarzyło mi się chyba czytać książki napisanej z takim pomysłem. Autor w swojej książce przedstawił ewentualne zachowania młodych ludzi w razie gdyby doszło do wybuchu. Dało się na pewno zauważyć to, że młodzi ludzie mieliby różne podejścia do tematu gdyby faktycznie powstanie odbyło się w naszych współczesnych czasach. Mimo, że Internet, social media, nowoczesne sprzęty grają tutaj olbrzymią rolę, nie zapomniano również o zwyczajnym życiu i charakterze wojny. Pan Jakub pokazał poniekąd na czym polega patriotyzm i czy młodzi ludzie w ogóle wiedzą czym on jest, jak do tego podchodzą. W tym temacie mamy rozbieżności i widzimy wyraźnie jak powstanie traktują młodzi bohaterzy tej książki. Są oni strzałem w dziesiątkę w tej historii, bo wszystko jest widziane ich oczami i przez nich postrzegane. Mają odrobinę inne myślenie niż starsi od nich i są bardziej ,,podatni'' na wszelkie zmiany w obrębie nowoczesności. Mimo, że dla młodych ludzi Internet i wszystko z tym powiązane jest ważne i stawiane czasami ponad wszystko, autor udowodnił, że nie każdy nastolatek jest taki sam i to, że jeden nie pójdzie na wojnę to nie znaczy, że drugi również tak postąpi. Fakt faktem, że uczestnictwo w powstaniu było motywowane bardzo różnie. Jedni szli, bo tak nakazywało sumienie, drudzy nie mieli celu, po prostu chcieli, a jeszcze inni postanowili zaprzeć się rękami i nogami, byle nie uczestniczyć w tym szczególnie. Wszystko było zależne od podejścia, może też psychiki i myślę, że zauważania lub też nie, sensu w tym.

  ,,#WAWSKIE14" jest to książka w pewnych momentach brutalna. Opisy potrafiły mną wstrząsnąć i idzie to do dużych plusów, bo lubię takie sytuacje w książkach, kiedy nawet chwilowo zmienia się w niej tempo. Trudno było mi niektóre opisy czytać w spokoju, nie były przyjemne, potrafiły włączyć mi się emocje. Są one (czyt. emocje) ważne w książkach, więc dobrze, że i w tej ich nie zabrakło. Same bestialskie opisy nie były jednym powodem uwalniania się emocji. Równie dużą rolę w tym momencie odegrało wyobrażenie powstania jako dwóch światów. Niby trwa wojna, bombardowanie, chaos, strach, cierpienie, zarazem wola walki i nadzieja, czyli to prawdziwe powstanie, ale z drugiej strony mamy obraz codziennego życia mieszkańców, pełnego spokoju i braku przejęcia, a dodatkowo pełnego social mediów. Tak jakby nic się nie działo, nie dotyczyło ich to, zupełnie nie istniało. Dzień jak co dzień młodego człowieka żyjącego w dobie internetu. Bohaterów w książce dotykało wiele różnorodnych spraw z pokroju wojny czy nawet jakichś miłosnych rozterek. To co dało mi się zapamiętać najbardziej to nie tylko przeplatanie się dróg pewnej dwójki, ale co ważne, wojenne dylematy. Iść walczyć, czy nie iść walczyć? Oto jest pytanie. W ,,#WAWSKIE14" mamy konkretnie dwie główne osoby, które mają swoje prywatne dylematy i różnią się nastawieniem do walki. Są nimi Daniel i Julia. Zachęcam oczywiście do przeczytania książki, gdzie sami dowiecie się na czym te wspomniane dylematy konkretnie polegały i jak u nich wyglądało połączenie się ich prywatnych żyć. Być może będziecie zaskoczeni. Wszystko na pewno działało na psychikę bohaterów i działy się w ich życiu różne rzeczy, sytuacje, które sami powodowali i potrafiły być szczerze mówiąc durne.

  

  Dla kogo jest ta książka? Na pewno dla miłośników książek militarnych, o tak. Zapewniam jednak, że nawet jeśli w takich książkach się nie zaczytujecie, jest szansa że wam przypadnie do gustu, o ile nie przeszkadza wam wielowątkowość i momentami bestialskie opisy. Poza tym pojawia się motyw bardziej lekki, dwójka ludzi, ich życie, różne sprawy ich łączące. Ogólnie nie jest bez przerwy ciężko, smutno i boleśnie. Znaczną część stanowi współczesność, więc jest to tak po prostu powieść z dodatkiem historii przedstawionej w ciekawej, mało spotykanej formie.

Jestem miło zaskoczona tą książką, nie podejrzewałam że tak dobrze będzie. Bałam się tej tematyki i myślałam, że będę się jedynie męczyć, ale na szczęście udało mi się wciągnąć w historię i powiem tyle - było warto.