Tytuł oryginalny: Milk and Honey
Liczba stron: 416
Tłumaczenie: Anna Gralak
Wydawnictwo: Otwarte
Data premiery: 01.03.2017

Moim celem było zacząć czytać tomiki poezji. W ręce wpadło mi ,,Mleko i miód'' autorstwa Rupi Kaur, w wydaniu dwujęzycznym. Jest to pozycja, o której słyszał chyba każdy i trudno było nie zauważyć jak głośno się o niej w zeszłym roku zrobiło. Nie wiedziałam, czy dobrze robię kupując ten tomik, bo słyszałam negatywne opinie, całe mnóstwo ich, że kolejny gniot, nudne jak flaki z olejem i zupełnie nie warte kupna. Zaryzykowałam, bo uznałam, że może jednak warto dać szansę tej pozycji.

,,Mleko i miód'' to pozycja dla kobiet o kobietach, tak można najprościej to ująć. Muszę powiedzieć koniecznie, że nie wiem dlaczego nazywa się to poezją. Moim zdaniem, to nawet nie leżało koło poezji. Słyszałam, że nie będą to mistrzowskie ,,wiersze'', ale żeby aż tak? Nie zaczytywałam się nigdy jakoś głębiej w poetyce, ale nawet ja zauważam płytkość w większości tekstów Rupi Kaur. Nie mówię, że całość była taka, chociaż można by się kłócić... 

Trafiłam na wydanie dwujęzyczne i jakie mam odczucia co do tego? Niektóre ,,wiersze'' o wiele lepiej brzmiały po angielsku niż w polskim tłumaczeniu, ale zdarzało się, że niektórych słów po angielsku zupełnie nie rozumiałam, więc wyjątki się znalazły, które lepiej mi się czytało w ojczystym języku. Cieszę się, że mogłam w ogóle zobaczyć i porównać jak brzmi to wszystko w dwóch językach i postawić sobie opinię jak czyta się lepiej.

Teksty zostały napisane w bardzo różnych długościach i na jednej stronie jest dosłownie kilka słów, a na drugiej tekst na całą stronę. Dłuższe wypowiedzi nie podobały mi się, bo były po prostu zbyt długie. Czytałam każdy tekst po angielsku, a później po polsku i w pierwszym przypadku zupełnie się gubiłam, zapominałam od razu o co chodziło na początku. Może gdyby było to napisane rzeczywiście w formie wiersza, wpadającego w ucho, to byłoby inaczej i miałabym lepsze odczucia, a tak, nic nie udało mi się zapamiętać z ,,litanii'' Rupi Kaur. O wiele bardziej przypadły mi do gustu kilku słowne (dosłownie) wypowiedzi. Nawet sięgnęłam po moje karteczki indeksujące, a oznacza to, że cała pozycja nie była w takim razie aż tak zła i tragiczna, bo coś mi się w niej spodobało.

Przewodnią tematyką tego tomiku jest miłość, kobiecość, ale i gwałt, strata i brutalne wspomnienia. Poruszane tematy zostały podzielone na rozdziały, dzięki czemu można się łatwo zorientować gdzie co jest. Przy okazji, niektórym tekstom towarzyszą ilustracje, ale co ciekawe, znajdują się tylko przy polskiej wersji tekstu.

Autorka mogła wyrzucić z siebie całe emocje będące gdzieś w środku. Zrobiła to? Moim zdaniem niedosadnie, bardzo lekko i nie czuję prawie w ogóle emocji, które mogła w to wszystko wkładać. Rzuciła kilka słów i teraz niech czytelnik myśli, czy miało być tak płytko, czy trzeba się mocno zagłębiać i wmawiać sobie, że to ma w sobie emocje, że smutek czy coś tam innego bije wyraźnie z tych tekstów. Ja nie potrafię się niczego głębszego doszukiwać w tym tomiku, znaczy może te wzmianki o gwałcie odrobinę mnie szokowały, przez dobór słów, ale nie było to coś co miałam ochotę czytać i czytać... Ten tomik był dość płytki, nie oszukujmy się i do poezji to daleko temu, ale czuję się spełniona, że to przeczytałam w końcu i przekonałam się na własnej skórze, czy rzeczywiście jest to gniot nad gniotami. 

Mogło być lepiej, o wiele. Nie oczekiwałam czegoś wielkiego od tej pozycji. W moim odczuciu, jeśli chcecie zacząć sięgać po tomiki poezji, to ,,Mleko i miód'' nie będzie dobrym wyborem jak na pierwszą styczność, chyba że macie bardzo niski próg wymogu i nie zależy wam na głębokich tekstach. Niedługo chyba ma wyjść kolejny tomik Rupi Kaur i zastanawiam się, czy będzie lepszy od tego. Przeczytałabym go chyba z czystej ciekawości i chęci porównania, czy autorka może pisać lepiej, czy jednak znowu wyszło jej coś płytkiego. ,,Mleko i miód'' całościowo nie zapadnie mi zapewne w pamięć, chociaż było kilka tekstów, króciutkich, które sobie zapamiętałam i o dziwo mi się spodobały. 

Tragedii nie ma z tym tomikiem, ale nie ma też rewelacji. Średniak i ocenę dostanie ode mnie myślę adekwatną w stosunku do całości. I tak ocena jest wysoka jak na ten tomik.

Tytuł oryginalny: Challenger Deep
Liczba stron: 356
Tłumaczenie: Rafał Lisowski
Wydawnictwo: YA!
Data premiery: 15.03.2017

Mam swoją orientacyjną listę książek, które koniecznie chcę przeczytać, a wręcz muszę. Nie ważne kiedy, nie ważne w jakich okolicznościach daną książkę nabędę - muszę. Kiedyś robiłam na blogu post must-read books, z listy wprawdzie kilka pozycji zniknęło, ale wciąż jest na niej pewna książka, o której właśnie dzisiaj opowiem. Jest nią ,,Głębia Challengera'', autorstwa Neala Shustermana. Jeśli dobrze pamiętam, udało mi się wygrać ją w konkursie u wydawnictwa YA! z czego bardzo się cieszyłam. Przy okazji muszę pochwalić to wydawnictwo, bo jest to moja dopiero druga książka z niego i bardzo spodobał mi się pomysł robienia kolorowych okładek od wewnątrz, chyba wiecie o co chodzi. Cudo!

Dlaczego tak bardzo chciałam przeczytać tę książkę? Nie przez recenzje innych, nie przez opinie na lubimyczytać.pl. Przez opis, który mnie zaczął przyciągać jak magnez. A dokładnie, zdanie brzmiące następująco: ,,Coden Bosch żyje w dwóch światach''. Taki banał, co nie? Mnie to przekonało od razu. Bo wiecie co ono może oznaczać? Chorobę psychiczną, coś co mnie ,,jara'' w książkach :D

Jest to książka będąca w bardzo wąskiej grupie tych, które porywają mnie od pierwszej strony i nie mogę nic innego zrobić niż je czytać. Zazwyczaj mam problem ze skupieniem się na ciągłym czytaniu, muszę robić przerwy, ale przy tej książce tak nie było. To tak jak z ,,Margo'' Tarryn Fisher. Czytam i nie mogę przestać. Miałam przeczucie, że tak będzie. Nie wiem jak to robię, ale moja intuicja co do książek mnie prawie że nigdy nie zawodzi i jeśli czuję już przy pierwszych stronach, że trafiłam na coś dobrego, to tak będzie. Czasami już sam opis mnie o tym zapewnia, chociaż nie jest to zbyt częste, bo czasami opis naprawdę mi się spodoba, przykuje uwagę, ale powiedzmy, że przeczytam jakiś fragment losowy z książki i okazuje się, że zupełnie mi to nie przypadnie do gustu, choćby ze względu na styl pisania autora.

,,Głębia Challengera'' to książka, której fabuła jest dość rozbudowana, a jej granice w pewnym momencie zaczynają się zlewać, tworząc swego rodzaju zagadkę dla czytelnika. Co jest w niej prawdą, a co wyobraźnią? Bo musicie wiedzieć, że główny bohater Coden, młody chłopak, ma pewien problem. Może nie z całym sobą, co ze swoim umysłem konkretnie. Na pierwszy rzut oka wygląda na normalnego nastolatka, który czasami lubi się wyłączyć z rozmowy i rozpłynąć w swoich myślach. Ale nie jest to jednak takie normalne jak u zdrowego człowieka, który czasami zacznie myśleć o niebieskich migdałach. Ten chłopak ma problem, pewne trudności i ludzie w jego pobliżu powinni to sprawnie i szybko zrozumieć, tak dla bezpieczeństwa.

Coden ma schizofrenie. Sprawia ona, że jest w dwóch miejscach naraz, a przynajmniej tak mu się wydaje. W ogóle, bardzo wiele rzeczy mu się wydaje i wierzy w coś, co niekoniecznie jest prawdą. Przykład? Każdy chcę mu zaszkodzić, zabić go, skrzywdzić i jest tego święcie przekonany. W książce wyraźnie widzimy jego ,,gdybania'' i ,,wydawanie się''. Jest to nieodłączną częścią jego życia, bo nie powiem że osobowości, gdyż jego osobowość się tworzy przez chorobę i leki i nie jest prawdziwa. W jego życiu prawie wszystko nie jest prawdziwe tak na marginesie. Autor ciekawie przedstawił co dzieje się w umyśle chłopaka, pokazał nietuzinkową historię, a zwłaszcza ,,drugi świat'', który mieści się w głowie głównego bohatera. Co jest drugim światem? Biała Kuchnia. Co to jest, o co chodzi - przeczytajcie, a się dowiecie. Nie wiem skąd taki pomysł na nazwę, ale bardzo mi się to spodobało. Niby bezsensu, ale jednak z sensem. W Białej Kuchni, Coden spędza znaczną ilość czasu. W swoim wyimaginowanym świecie ma pewną misję, która jest dość trudna i czasami niezrozumiała, ale musi ją spełnić, przynajmniej tak mu się wydaje...

,,Głębia Challengera'' to książka, która zabiera czytelnika w podróż, po ludzkim umyśle, ciemnym, pełnym zakrętów i ślepych uliczek. Widzimy trudności życia z chorobą psychiczną u młodej osoby, wręcz dziecka jeszcze, co do mnie zdecydowanie przemawia, tym bardziej, że książka nie jest absolutnie fikcją, autor doświadczył w swoim życiu podobnych problemów psychicznych, a dokładniej nie on sam, tylko jego bliskie osoby. Myślę, że ten fakt jest przekonujący wystarczająco co do tego, dlaczego warto po tę książkę sięgnąć. Na plus w książce była narracja, z perspektywy Codena, który ciągnął nas ze sobą w wyprawy, gdy żył w realu i gdy żył w drugim świecie, swoim własnym, do którego zaprosił tylko nas, czytelników i głęboko pokazywał życie z jego punktu widzenia jako osoby doświadczającej choroby.

Podczas czytania, miałam w pewnym momencie problem z rozróżnieniem, gdzie właśnie jesteśmy. Zaczynałam się z lekka czuć jak nasz bohater. Wszystko zlewało mi się w całość i nie wiedziałam, czy jesteśmy w szpitalu nadal czy może już odpłynęliśmy statkiem na morze umysłu Codena. Wyobraźnia pokrywała się z rzeczywistością. Autor wykonał kawał dobrej roboty i jak na razie, jego powieść młodzieżowa jest najlepszą książką, którą do tej pory przeczytałam w tym roku. Mam ochotę chłonąć teraz równie dobre książki, obym trafiała dalej na pozycje będące przynajmniej na poziomie ,,Głębi Challengera''. 

Jest to powieść nieszablonowa, pochłania nas zanim zrobimy to my i nie puszcza czytelnika ze swoich sideł. Książka jest intrygująca, rzuca ciekawe światło na problem choroby psychicznej. To było dla mnie mistrzowskie i nie mam się do czego przyczepić. A nie, mam! Dlaczego autor ma taki talent i sprawia, że nie mogę przestać myśleć o jego książce?!

Na sam koniec, łapcie garść cytatów z książki, które szczególnie mi się spodobały. Myślicie, że dobrym pomysłem będzie takie wypisywanie cytatów na koniec recenzji? Myślę, że dla kogoś, kto je kocha, na pewno...

,,Najstraszniejsze ze wszystkiego jest to, że nigdy nie wiesz, w co nagle zaczniesz wierzyć''.

,,Śmierć to niewielka ofiara za to, żeby stać się nieśmiertelnym''.

,,Najlepszy sposób, żeby zmylić bestie czyhające w dole i uciec przed nimi to być równie nieprzewidywalnym jak niebo i morze''.

,,Generalnie jeśli coś jest wartościowe albo może być wartościowe kiedyś, nie jest nasze. Do nas należy tylko pod warunkiem, że nie ma wartości''.

,,Radość przekształca się w gniew, gniew w strach, a strach w ironiczne rozbawienie, jak wtedy, gdy skaczesz z samolotu z szeroko rozłożonymi rękami, wiedząc (...) że potrafisz latać, a potem odkrywasz, że wcale nie potrafisz i nie tylko nie masz spadochronu, ale nawet ubrania, a ludzie w dole patrzą przez lornetki i śmieją się z ciebie, gdy spadasz jak kłoda ku bardzo krępującej zgubie''.

Tytuł oryginalny: Embraced by the Light
Liczba stron: 224
Tłumaczenie: Hanna de Broekere
Wydawnictwo: Znak
Data premiery: 17.06.2015

Jestem jedną z tych osób, które lubią książki i filmy obrazujące doświadczenia z pogranicza śmierci, opisy tego co się działo w innym wymiarze, doświadczenia z ,,wypraw'' do innego, jak to mówią, lepszego świata. Książek o takiej tematyce nigdy nie czytałam zbyt często, raczej skłonna jestem do filmów, ale jak już jakaś książka mi wpadnie w ręce o czymś takim to czytam obowiązkowo. Moja ulubiona jest oczywiście ,,Chata'' Wiliama Paula Younga, ale otwieram się też na innych autorów i jakiś czas temu, w styczniu dokładnie, przy okazji przeglądania ciekawych ebooków, natrafiłam na pewną książkę.

Tą książką jest ,,Po schodach do nieba'' autorstwa Betty J. Eadie. Kiedyś książki wypożyczałam tylko z biblioteki. Przy okazji którejś wizyty, w oko mi wpadła właśnie ta książka. Wzięłam ją zaciekawiona i pamiętam, że zaczęłam ją jeszcze tego samego dnia czytać. Było to dość dawno i większości zapomniałam, co się działo w tej książce, ale na początku lutego miałam jak widać okazję przeczytać ją po raz kolejny i wszystko sobie przypomnieć. Już nie w formie papierowej, a elektronicznej, ale mi to bez różnicy. Przyjemność z czytania taka sama ;)

,,Po schodach do nieba'' to autentyczna historia autorki. Przynajmniej tak zapewnia, ale czy w to wierzyć? Sama nie wiem. Ja wierzę w wiele rzeczy, ale czytając tę książkę, miałam pewne wątpliwości co do tej autentyczności. W każdym razie, książka ma lekko ponad 100 stron, więc nie jest to gruba pozycja, szybko ją przeczytałam, zwłaszcza że zarys historii odrobinę jeszcze pamiętałam. Tytuł jest moim zdaniem strzałem w dziesiątkę, bo można by tak właśnie powiedzieć o czym jest książka. O wyprawie po schodach do nieba... A tak naprawdę, książka opowiada historię autorki, która trafiła do szpitala, a w nim przeżyła coś, co na pewno zapadło jej na wieki w pamięć.

Kobieta jako mała dziewczynka była źle nastawiona do Boga, to znaczy pewne sytuacje tak na nią wpłynęły, że uważała Boga za coś/kogoś złego. Z wiarą w niego było chwiejnie jak można się domyślać, zwłaszcza że jako dziecko zapewne niektórych aspektów nie rozumiała. Miała dość problematyczne życie za dzieciaka, a przynajmniej tak wywnioskować można po jej opisywanych wspomnieniach. W dorosłym życiu zaczęła jakoś bardziej wierzyć, być pewna, że jej zdaniem, Bóg istnieje i nie musi być koniecznie zły.

Trafiając do szpitala, nigdy by nie pomyślała, że doświadczy czegoś tak przerażającego i fascynującego za razem. W książce jest pokazana rezygnacja lekarzy z ratowania, każdy był przekonany, że umarła. Jednak nie... Patrząc pozytywnie na sytuację kobiety, gdyby nie jej śmierć kliniczna, bo to ona nadeszła i nie została zidentyfikowana, książka ta by nie powstała raczej. A tak, napisała ją i można poczuć w jakimś procencie to co mogła czuć ona. Znaczy, z tego co mi wiadomo, kobieta ta jest jakby obdarzona ,,niesamowitymi'' doświadczeniami i nie jestem pewna co do tego, czy był to jej pierwszy raz, pierwsza śmierć kliniczna, bo może później, po napisaniu książki, miała podobne doświadczenia? Nie zagłębiałam się szczerze mówiąc w jej życiorys, więc pewnie jeszcze wielu rzeczy o niej można się dowiedzieć, oprócz tego co pokazała w swojej książce.

Swoje doświadczenia przestawiła bardzo szczegółowo, wręcz doszczętnie dokładnie, przy okazji spróbowała przybliżyć swoje emocje, które były tak opanowane, że nie mogę w to uwierzyć. W sytuacji, dostania się do innego świata, tak to nazwijmy, jakie człowiek może mieć odczucia? Ja bym powiedziała, że bym była wystraszona, ale to takie gdybanie moje, bo nigdy czegoś takiego nie doświadczyłam i trudno jest mi cokolwiek oceniać i mówić. Jeśli jest tak jak autorka napisała, czyli dosłownie wychodzisz ze swojego ciała, twoja dusza w zasadzie wychodzi, to chyba się nie da zapanować nad emocjami... Albo po prostu jak ktoś jest wierzący to takie sytuacje działają na niego kojąco, jak na bohaterkę tej książki i człowiek jest chcąc nie chcąc spokojny, jakby była to wizyta u dobrej przyjaciółki na kawce? Matko, to naprawdę trudne do wyobrażania sobie i mówienia o tym. Proszę mnie ewentualnie nie linczować, za jakieś moje rozmyślenia, po prostu głośno myślę... Śmierć kliniczna, czy w ogóle życie pośmiertne to coś co zawsze mnie interesowało i ciekawiło na tyle, że zaczynają w takich momentach nachodzić mi jakieś bezsensowne, dziwne myśli. Moja, nie rzucająca się na pierwszy rzut oka, dziwność się ujawnia trochę w tym momencie...

Wracając do samej książki, to co odgrywa się na jej kartach, jest zarazem realistyczne i nie. To znaczy, autorka tak opisała wszystko, że czuć, jakby była to zwykła powieść, raczej zmyślona, znaczy ja miałam takie odczucia w trakcie czytania. Patrząc pod innym kątem na to, jeśli rzeczywiście to wszystko przytrafiło się Betty, to naprawdę szacunek za tak dokładne opisanie. Już trochę zgłupiałam i nie wiem czy wierzyć w tę książkę, a raczej historię, czy też nie. Chyba jestem pośrodku i wierzę pół na pół. W tak krótkim okresie trwania tego stanu śmierci klinicznej, mogło się wydarzyć tak dużo jak zapewnia autorka? Pierwszy raz mam takie rozmyślenia co do książki. Zawsze mówiłam, że ta i ta książka na bank jest na podstawie prawdziwych sytuacji, a tamta nie i raczej wszystko jest zmyślone. Tutaj muszę się poważnie zastanowić, co jest prawdziwe, a co nie.

A wy swoją drogą jak myślicie? Pytanie zwłaszcza do tych, którzy czytali tę książkę. Wierzycie, że mogło się to wszystko przytrafić tej kobiecie, czy może niektóre aspekty mogła wyolbrzymić? Bo choć mi się książka podobała, ze względu na zaskakującą lekkość niczym piórko z jej okładki, to zgłupiałam totalnie po tej książce i mój mózg nie może jakoś zrozumieć czy to wszystko jest prawdą. Mam wątpliwości ze względu na tematykę tej książki, pewnie wynika to z tego. Jest ktoś, kto ma również wątpliwości i pocieszy mnie, że nie tylko ja mam jakieś dziwne spostrzeżenia na temat tej pozycji? :D

Tytuł oryginalny: Lola and the Boy Next Door
Liczba stron: 320
Tłumaczenie: Ewa Spirydowicz
Wydawnictwo: Amber
Data premiery: 24.02.2015

Nie jestem w zasadzie jakąś dużą wielbicielką książek młodzieżowych, zwłaszcza kiedy przewija się wyraźnie wątek miłosny w nich, ale czasami kiedy zdarzy mi się zastój czytelniczy, sięgam po książki lżejsze, nie thrillery, żeby trochę się ,,odmóżdżyć'' i odprężyć umysł. Ostatnio miałam potrzebę przeczytania czegoś z pogranicza literatury młodzieżowej. Muszę przyznać, że książka o której będę opowiadać, całkiem mi się podobała, co jest dziwne jak na ten gatunek i moje preferencje czytelnicze. Bohaterką dzisiejszego wpisu jest książka autorstwa cenionej przez wiele dziewczyn na całym świecie Stephanie Perkins, ,,Lola i chłopak z sąsiedztwa''. Możecie również tę autorkę kojarzyć z książką ,,Anna i pocałunek w Paryżu''.
Szperając w odmętach internetu, we wszystkich możliwych blogach książkowych, które na temat tej książki się wypowiadały, zauważyłam pewną wspólną cechę, która również mnie z tą całą resztą łączy - dużo osób zaczyna czytać dopiero od Loli, zamiast Anny, która jest pierwszą częścią cyklu. Z tego co mi wiadomo, nie są ze sobą w dużym stopniu powiązane, więc nie będę się przejmować tym, że pierwsza część jest jeszcze przede mną. Przejdźmy już do tego, o czym jest wspomniana książka Stephanie Perkins.

Książka opowiada o życiu tytułowej, młodej dziewczyny znanej pod dwoma imionami - Lola i Dolores. Lola to nietypowa osobowość, która przełamuje bariery bycia szarym człowiekiem, nie wyróżniającym się żadnym calem od społeczeństwa. Sama projektuje nietuzinkowe stroje, codziennie zmienia peruki i nosi do każdego możliwego stroju glany, co w połączeniu na pewno ją wyróżnia od reszty mieszkańców. Jej rodzice to para homoseksualna, a związek który tworzy z Maxem, członkiem rockowego zespołu, wydaje się pełny uczucia i miłości, która wylewa się z nich. Związek tej dwójki nie został przedstawiony wybitnie, nie było to coś przegenialnego jak się miewa w niektórych książkach, ale mimo to, przyjemnie mi się czytało ich wątki. Muszę zaznaczyć, że jeśli nie lubicie nadmiaru miłości w książkach, to pewnie wam nie przypadnie do gustu ta pozycja, bo podciągnęłabym ją wręcz pod romans młodzieżowy. Życie Loli jest równocześnie poukładane i spontaniczne, aż jej zazdrościłam w pewnych momentach, takiego dziwnego połączenia. Niby nic nie jest idealne, ale jej życie czasami takim mi się wydawało być. Wszystko się natomiast wywraca do góry nogami, kiedy do sąsiedniego domu z powrotem wprowadza się rodzina, którą Dolores zna, aż za dobrze, gdyż wiążą się z nią trudne dla dziewczyny wspomnienia, zwłaszcza z pewnym chłopakiem.

Związek młodych ludzi, którzy zmagają się z brakiem akceptacji ze strony bliskich - nawet takie zagranie mi się podobało. Z przykrością jednak muszę stwierdzić, że autorka pojechała w tej książce schematycznie, co niekoniecznie mi pasowało. Szacunek z mojej strony dla niej, że w delikatny sposób ujęła temat homoseksualizmu, który jest zazwyczaj dość mocno krytykowany i uznawany za coś nie na miejscu. Dwóch ojców wychowujących nastolatkę z dziwnymi pomysłami, to dopiero coś :D Myślę, że uwzględnienie w tak prostej powieści takiego tematu było trafione, nie było to jakieś ciężkie, wręcz przeciwnie. Bardzo mi się to podobało, bo chyba nigdy jeszcze nie czytałam książki z jakimkolwiek wątkiem homoseksualnym. Troszkę to też nadało charakteru samej książce.

Jakie tak naprawdę były moje odczucia po pierwszych stronach lektury? ,,Boże, ale to będzie przesłodzone". Intuicja nie zawiodła mnie aż tak bardzo, bo rzeczywiście książka jest słodka, kolorowa, ale zostało to napisane wszystko w taki sposób, że nie mogłam się oderwać ani na chwilę. Fabuła była dość zgrana i jednolita, chociaż można by polemizować pod pewnymi aspektami... Powiem szczerze, że ,,Lola i chłopak z sąsiedztwa'' to nie jest pozycja najwyższych lotów, jest przewidywalna i prosta, ale mi to nie przeszkadzało, bo młodzieżówka to młodzieżówka, nie można powiedzieć, że powinna być nieprzewidywalna akcja jak choćby w thrillerach. Jest to pozycja bardzo lekka, styl pisania jak dla mnie rzeczywiście przyjemny. Cała książka, była moim zdaniem raczej z grupy ,,przeczytane, ale nie zapadnie mi w pamięć po wszystkie czasy'', jak to z niektórymi książkami miewałam. Na pewno podobali mi się całkiem bohaterowie, którzy lekko rozśmieszali w niektórych momentach, książka wydawała się bardzo pozytywna przez to. Przednia była zdecydowanie Lola vel Dolores, która grzeszyła swoim indywidualnym sposobem bycia, urokiem osobistym i zwariowaniem. Jak to młoda dziewczyna, czasami wydawała mi się być zagubiona w tych wszystkich sytuacjach, które miały miejsce w jej życiu, mimo że było to częste, to nie irytowało mnie w znaczący sposób. Nie wiem czy tylko ja, ale (tak na marginesie mówiąc) widzę powiązanie w fabule z książką ,,Coś mojego'', którą recenzowałam nie tak dawno. Słabość do wokalisty, te sprawy...

Ze względu na lekkość tej książki, myślę, że nie tylko nastolatki powinny po nią sięgać. Jeśli szukacie czegoś krótkiego, pozytywnego i szybkiego w czytaniu to polecam tę właśnie pozycję.
Wydaje mi się, że była to naprawdę jedna z niewielu młodzieżówek, której nie porzuciłam po kilkunastu stronach jak to mam w zwyczaju. Swoją drogą, pojawia się przy tej książce ciekawy fakt, który się idealnie wpisuje - nie powinno się oceniać książki po okładce ;) W tym przypadku jest ona wręcz paskudna, ale wnętrze nadrabia zdecydowanie.

Źródło zdjęcia - Unsplash

Przyszedł czas na kolejną dawkę linków z blogosfery szeroko pojętej. Jak zawsze będzie misz-masz tematyczny, więc myślę, że znajdziecie coś interesującego dla siebie.

Tahitański olej monoi - właściwości i kosmetyki

Oleje to coś, co ostatnimi czasy zaczęło mnie interesować. Zwłaszcza mam tu na myśli włosy, ale i nie tylko. Poszukuję jakiś ciekawych olejów i oto znalazłam coś o czym nigdy w życiu nie słyszałam dotychczas. Ten cały olej monoi wygląda na warty uwagi produkt.

Kwiatek w Beninie. O Polce wspierającej edukację dzieci w Afryce

Zawsze fascynowała mnie Afryka. Oglądam pełno programów na ten temat, staram się również zacząć czytać książki, choćby podróżnicze o Afryce. Fajna jest świadomość, że gdzieś tam na czarnym lądzie jest nasza rodaczka, która pomaga tamtejszym dzieciom. Sama bardzo bym chciała w przyszłości zostać wolontariuszką i pomagać potrzebującym ludziom, zwłaszcza właśnie w Afryce, którzy praktycznie mało co mają i muszą martwić się, czy przeżyją kolejny dzień...

Mydełko oczyszczające z węglem z Holika Holika

Zaprzyjaźniłam się bardzo z produktami, które mają w sobie dodatek węgla. Maseczki to w ogóle moja miłość, szukam jednak innych kosmetyków pielęgnacyjnych z węglem. O wspomnianych mydełkach słyszałam wiele dobrych opinii, a raczej w ogóle o Holika Holika, ale nie wiedziałam, że jest rodzaj tych mydełek, który ma w sobie zbawienny dla mojej skóry węgiel. 

Planer do pobrania na luty

Tradycyjnie, Ada zachwyciła mnie swoim pomysłem na planer. Sama nie korzystam z tego, bo jak to ja mam słomiany zapał i nie nadaję się do takich rzeczy jak planery, ale muszę przyznać, że ta walentynkowa wersja wygląda uroczo.

Minusy pracy w księgarni

Ja jako książkoholik, marzę o zostaniu bibliotekarką bądź pracownicą księgarni. Zobaczymy jak się życie potoczy i na co się finalnie zdecyduję, ale mniejsza z tym. Praca w księgarni wydaje się taka łatwa, z samymi plusami. Otóż okazało się, że ma w sobie również minusy, i to nie jeden. (Wiadomo, każda praca ma plusy i minusy, okrycie Amerki Klaudia :D)

Nowinki literackie - najświeższe informacje ze świata literatury

Świetny pomysł na serię postów. Można się dowiedzieć wielu ciekawych rzeczy ze świata literatury. To takie trochę Wiadomości, tylko że konkretnie skierowane do książkoholików, którzy są ciekawi, co się ostatnio wydarzyło na świecie związanego z książkami i wszystkim powiązanym.

Nocna pielęgnacja tłustej cery

Wpis Anety jest moim zdaniem, zdecydowanie wart uwagi. Dowiedziałam się kilku przydatnych rzeczy z jej tekstu. Na razie u mnie jedyne co jest w pielęgnacji to żel aloesowy i tonik dla skóry wrażliwej, ale myślę, żeby podłączyć do tego również jakieś olejki, o których właśnie wspomniała w swoim poście.

- Z herbatą w ręce #3 Kalendarze, filmy i coś tam jeszcze...

- Z herbatą w ręce #2 O atrybucie jesieni, regaliku od Sandrynki, Londynie i innych ciekawych rzeczach

- Z herbatą w ręce #1 O błędach w stawianiu celów, lesie w słoiku i galette z jabłkami

Zdjęcie: pixabay
Edycja: moja autorska

Ostatnie czytelnicze podsumowanie miesiąca było w czerwcu! Od tamtej pory darowałam sobie pisanie takich postów, bo w poprzednim roku czytałam dosłownie jedną, może dwie książki miesięcznie, czasami w ogóle. Nie miałam ochoty na łączenie kilku miesięcy w jeden post i takim sposobem, przestały się takie posty u mnie pojawiać. Nowy rok zaczęłam z kopyta i jak na mnie, moje powolne czytanie oraz lekki problem ze skupieniem się na jednej rzeczy, ilość przeczytanych książek w styczniu nie jest zła. Dawno tyle nie czytałam, muszę to przyznać. Styczeń był w ogóle dość ciekawym miesiącem, bo oprócz tego, że wróciłam do ,,normalnego'' czytania to również przekonałam się do ebooków. 

Przeczytane książki

W tym miesiącu udało mi się przeczytać dwie papierowe książki, nie były grube, więc szybko mi z nimi poszło. Dodatkowo przeczytałam trzy ebooki.

Lola i chłopak z sąsiedztwa - Stephanie Perkins. Dość przełomowa książka, bo jest to młodzieżówka, wręcz romans młodzieżowy. Pod koniec podstawówki, kiedy dopiero zaczynałam kochać książki, czytałam tylko powieści dla młodzieży. Nastoletnie problemy, pierwsze miłości i inne tego typu poruszane w nich tematy. Młodzieżówki w pewnym momencie wręcz mi zbrzydły i nie miałam ochoty na nie, bo miałam wrażenie, że w większości dzieje się to samo, to samo jest poruszane, tylko bohaterowie się zmieniają. W styczniu jednak nabrałam chęci na coś lekkiego do poczytania. No i takim sposobem przeczytałam pierwszą od dawien dawna książkę młodzieżową z wyraźnymi wątkami miłosnymi. ,,Lola i chłopak z sąsiedztwa'' to książka, która naprawdę mi się podobała. Niedługo napiszę recenzję, jak tylko znajdę chwilę czasu. Dopiero w niej dokładnie się wypowiem.

Australijczyk - Marek Niedźwiecki. Lubię od czasu do czasu przeczytać coś o tematyce podróżniczej, zwłaszcza darzę uczuciem książki związane z Afryką. Jakoś ciągnie mnie do niej, fascynuje mnie to bardzo. Nigdy natomiast nie interesowałam się m.in. Australią, książka Marka wpadła mi przypadkiem w ręce kiedy byłam w bibliotece. Zobaczyłam, że są śliczne zdjęcia i wzięłam bez zastanowienia, bo bardzo lubię podziwiać czyjeś fotograficzne prace. W książce tekstu były ilości znikome, ale mimo to, autor przekazał wiele cennych wskazówek, porad, rekomendacji swoich odnośnie Australii. Choć jest Polakiem, Australię odwiedza często i traktuje ją jak drugi dom. Była to książka ,,ludzka'', przedstawione wszystko zostało szczegółowo na tyle ile było to możliwe. Duży nacisk o dziwo był na tamtejsze jedzenie i... wino, które jak uważa Marek, jest najlepsze, jedyne w swoim rodzaju ;) Świetna książka dla osób, które lubią poczytać coś podróżniczego i cenią dobre zdjęcia.

Psychiatra - Maciej Wołk. Szukałam w formie ebooka jakichś niecodziennych zbiorów opowiadań. Naszła mnie w pewnym momencie chęć na przeczytanie czegoś innego, niż normalnej powieści. W oko wpadł mi od razu ,,Psychiatra''. Co mogę o tym powiedzieć? Było rzeczywiście niecodzienne, dziwne, wręcz chore. Były jak dobrze pamiętam dwa rozdziały, które nawet mi się podobały. W pewnych momentach nawet się zaśmiałam jak czytałam niektóre wątki, ale po za tym, nie mogłam uwierzyć jak bardzo nienormalne to wszystko jest. Raz mi się wydawało, że czytam opowiadania dla dzieci, zwłaszcza patrząc na pierwszy rozdział, a innym razem wydawało mi się, że są to rzeczywiście opowiadania dla nieco starszych czytelników. W każdym krótkim opowiadaniu głównym bohaterami byli psychiatrzy, a autor przedstawiał ich, jakoby to oni byli chorzy psychicznie, nie pacjenci.

Charlie i fabryka czekolady - Roald Dahl. Nie wiem jak wy, ale mam kilka swoich perełek literackich, które pamiętam doskonale z podstawówki. Niektóre do teraz darzę uczuciem. Do takich książek zaliczam właśnie Charliego. Fajnie było wrócić do tej książki (teraz w formie ebooka) i przypomnieć sobie historię małego chłopca, który miał zaszczyt poznać gościa od najwspanialszej fabryki słodyczy. Myślę, że mi - jako kiedyś małej dziewczynce, wyobraźnia działała na wysokich obrotach podczas czytania tej książki wtenczas. Dzięki tej pozycji, mogłam sobie przypomnieć wczesne dzieciństwo. Coś czuję, że jeszcze nie raz zajrzę do książki Roalda...


Koralina - Neil Gaiman. Bardzo chciałam zapoznać się z twórczością tego autora i w końcu się udało. Dosłownie wczoraj skończyłam czytać tę książkę. Dobrze, że poczekałam z podsumowaniem. Powiem szczerze, że nawet podobała mi się ta powieść. Jakiś pierwiastek fantastyki miała w sobie. Miałam ogólnie odczucie takie, że był to horror dla dzieci :D Te postacie, które spotkała główna bohaterka trochę mnie przerażały, chociaż to chyba za dużo powiedziane... Wydawały mi się być nie z tej ziemi. Już na ten moment wiem, że polubię się z tym autorem. W kolejce już czeka jego ,,Księga cmentarna".


W styczniu kupiłam dość sporo ebooków, na które się w tym miesięcu przerzuciłam trochę. Konkretniej wszystko możecie zobaczyć w styczniowym ebook haul'u, poniżej tylko sklejka z tytułami, które nabyłam.