Tytuł oryginalny: 13 Reasons Why
Liczba stron: 272
Tłumaczenie: Aleksandra Górska 
Wydawnictwo: Dom Wydawniczy REBIS
Data premiery: 28.03.2017

Trudno było mi się zabrać za tę recenzję. Nie, nie dlatego, że książka mnie zawiodła i nie miałam ochoty się o niej wypowiadać. Wręcz przeciwnie. Jestem w dalszym ciągu po niej zszokowana przez to, jak ona była dobra. Postanowiłam wziąć się w garść i w końcu wyrazić na jej temat swoje zdanie. 

Jakiś czas temu Netflix wypuścił całkiem nowy serial, o którym w Polsce wcale nie jest cicho. Rozgłos jest w dalszym ciągu olbrzymi, mimo upływu kilku miesięcy. Nie ma chyba osoby, która nie słyszała jeszcze tytułu 13 powodów. Jest to tak popularny serial, że trudno nie zauważyć zainteresowania nim, nie tylko wśród młodzieży. Po internecie krążą różne opinie na temat serialu 13 powodów jak i samej książki. Dla jednych jest to historia jakich wiele (samobójstwo, nastoletnie borykanie się z problemami), ale są i tacy, którzy uważają całą fabułę i historię za interesującą, będącą ważnym przekazem, a w zasadzie przestrogą w jakiś sposób dla innych. Ja zdecydowanie zaliczam się do drugiej grupy, która widzi sens tej książki i nie uważa jej za kolejną durną historię o nieszczęściu w nastoletnim świecie. Czuję, że 13 powodów, jest ważną książką, pokazującą czym może w najgorszym wypadku, skończyć się nasze nieprzemyślane zachowanie wobec innego człowieka. 

Autor pokazuję nam byłe życie nastoletniej Hannah, która jak możemy wywnioskować, miała zaburzenia emocjonalne. Odnosiłam wrażenie, że była ona osobą, która nie potrafiła radzić sobie z pewnymi sprawami i problemami, które kumulowały się przez dłuższy okres czasu. Hannah przed skończeniem ze sobą, postanowiła nagrać na taśmy magnetofonowe, 13 powodów przez które podjęła ostateczną decyzję o samobójstwie. Nagrała je po to, żeby pewne osoby, dowiedziały się w jaki sposób przyczyniły się do jej śmierci. Chciała przy okazji otworzyć im oczy, żeby w końcu zobaczyli, jak ją skrzywdzili? A może po prostu chciała, żeby o niej mówiono i w końcu spojrzano na nią z innej strony?

Część osób, które czytały książkę czy oglądały serial, mogły w pewnym momencie sobie pomyśleć ,,Za takie pierdoły jakie Hannah przedstawiła, musiała się aż zabijać?". Ja też sobie takie pytanie zadałam, nie ukrywam tego, ale gdy skończyłam książkę, pomyślałam sobie również, że patrząc na duże problemy emocjonalne Hannah, w jej przypadku samobójstwo w sumie nie powinno, aż tak dziwić. Dziewczyna nie radziła sobie z tym wszystkim, nikt tego nie zauważył w porę i doszło do nieszczęścia. Zdaję mi się, że Hannah z jednej strony bała się poprosić kogoś o pomoc, ale z drugiej strony mogło być tak, że dawała ona zbyt słabe, trudne do zauważenia sygnały, że coś się z nią dzieje. Trudno powiedzieć co nasza bohaterka mogła mieć w głowie. Na pewno buzowały w niej emocje, nad którymi już nie miała siły (albo nie potrafiła) zapanować. Szczerze mówiąc, powinna być to lekcja dla wielu z nas, żebyśmy po prostu starali się wyłapywać kiedy dzieje się coś dziwnego z naszymi znajomymi czy bliskimi (i nie tylko!). Jest wiele przypadków, kiedy działo się coś złego z kimś, a nikt nie zwracał nawet na to uwagi i wszystko kończyło się nie najlepiej. 

Książka jest warta przeczytania i to bardzo. Mam nadzieję, że niedługo uda mi się obejrzeć serial. Myślę, że również się na nim nie zawiodę. A wy mieliście już styczność z tą książką lub serialem? Jestem ciekawa waszego zdania na ten temat :)

Postanowiłam, że muszę zacząć panować nad moim uzależnieniem. Na półkach czeka mnóstwo książek do przeczytania, a ja co róż przywlekam do domu nowe. To i tak sukces, że w lipcu nabyłam tylko 3 pozycje. Nie mogłam się im oprzeć, zwłaszcza, że od pewnego czasu byłam ich bardzo ciekawa (oprócz Łowcy cieni. Odkryłam go przypadkiem...).

Kiedy podzieliłam się z bliskimi wieścią o wygraniu niesamowitej książki u Stars Polska, wszyscy mi gratulowali i mówili o moim szczęściu. Ostatnio czułam jego brak w moim życiu, ale teraz widzę, że się to zmienia. Widzisz, szczęście jest czymś tajemniczym. Niektórzy doświadczają go bardziej, inni mniej. Tak już po prostu jest. Dlaczego? Tego nie wiem. Ale dziś nie chcę rozmawiać o szczęściu tylko o książce, która zmieniła moje życie o 180°C i pokazała jak znaleźć swoją motywację w życiu, a nawet może jego sens. 

Książki motywacyjne, o odchudzaniu, z fit przepisami - otaczają nas zewsząd. W księgarniach mamy do nich spory wybór. Książka o której dzisiaj napiszę nie jest kolejną, ,,zwykłą" pozycją - to powinieneś wiedzieć już na samym początku. Zapewniam cię, że nie rzucam teraz słów na wiatr. Tego trzeba doświadczyć, przeczytać, a co najważniejsze poczuć. Te emocje, garść pozytywnej energii i mnóstwa motywacji jest nie do opisania. Od tej książki bije z jednej strony naturalność, ale z drugiej strony jakaś niesamowitość, inność. 

Książka Obudź w sobie wojownika jest autorstwa człowieka, który odmienił życia tysięcy Polaków. Konrad Gaca to osoba, która stała się dla mnie osobą godną naśladowania. Nie jest monotonnym specjalistą żywieniowym, który wcisnął do swojej książki ,,podręcznikowe" fakty o aktywnościach fizycznych i zdrowym trybie życia. Od razu było czuć, że to co stworzył było z jego serca i życiowego doświadczenia. Jego książka nie została napisana byle jak. Jej wnętrze zostało zaplanowane z głową w sposób bardzo przejrzysty i zrozumiały. 

Książka Obudź w sobie wojownika pozwoli ci spojrzeć zupełnie inaczej na samego siebie. Nauczy jak krok po kroku osiągnąć sukces. Jak wytyczać i spełniać cele, żeby było to skuteczne. Oprócz rad dla Ciebie, Pan Konrad przełamuje bariery i przedstawia swoje prywatne życie, swoje historie, które czyta się z zapartym tchem. Dodatkowo możemy znaleźć w książce historie jego podopiecznych, które pozytywnie mnie szokowały. Po przeczytaniu książki pomyślałam sobie ,,Kurde, dziewczyno. Czasem nie możesz zrobić jednego porządnego treningu, bo ci się nie chcę, a 75 letnia kobieta, która swego czasu ważyła ponad 100kg zeszła na 53!". Ludzie przestawieni w książce stali się dla mnie ogromną motywacją. Pokazali mi, że osiągnę coś jeśli przestanę przekładać wszystko na jutro. Oni skończyli z wymówkami, zaparli się i doszli na szczyt. Udowodnili, że wszystko jest możliwe, trzeba tylko chcieć. Dlaczego więc ja nie mogę spełnić swoich celów w takim razie?

Tymi słowami, zachęcam do sięgnięcia po książkę Konrada Gacy, jeśli chcesz przeżyć niesamowitą przygodę, spróbować zmierzyć się ze swoimi słabościami i w końcu podjąć się walki z sobą samym. Zobaczysz dzięki tej książce, co chcesz tak na prawdę w sobie poprawić, na czym ci najbardziej zależy. To ona pomoże ci zajrzeć w głąb siebie i pokażę ci, że możesz wszystko, tylko powiedz, że chcesz, nie że musisz.

Olga Tokarczuk to znana autorka, której książki są najczęściej tłumaczone na języki z całego świata. Powiem szczerze, że nigdy nie miałam styczności z jej twórczością do momentu odkrycia książki Prowadź swój pług przez kości umarłych. Okładka wydała mi się bardzo ciekawa, więc to ona jako pierwsza przyciągnęła moją uwagę. Finalną decyzję o kupnie sprawił opis. Zaintrygowało mnie, że w książce jest nawiązanie do zwierząt. Jakie są moje wrażenia po przeczytaniu?

Olga w swojej książce poruszyła ważny temat, czyli zabijanie zwierząt, myślistwo i okrucieństwo wobec nich. Choć wydaję się nam to ciężkie, autorka ujęła cały temat w sposób lekki do czytania. Podziwiam ją za to. Sama jestem przeciwna polowaniom na zwierzęta, uważam, że jest to straszne i po przeczytaniu tej książki jeszcze bardziej utwierdziłam się w tym przekonaniu. Książka Olgi to niby thriller z motywem kryminalnym. Sama nie wiem czy akurat to przypisałabym tej pozycji. Nie mi jest w sumie oceniać, ważna jest jej treść. Główną bohaterką jest Janina Duszejko - starsza kobieta mająca bzika na punkcie zwierząt. To ona jest najważniejszą osobą w całej książce.

Więzienie nie tkwi na zewnątrz, ale jest w środku każdego z nas. Może jest tak, że nie umiemy bez niego żyć

Cała akcja rozgrywa się w Kotlinie Kłodzkiej. Jest to miejsce w którym każdy się zna, a wieści dość szybko potrafią się rozchodzić. Któregoś dnia, jeden z sąsiadów Janiny zostaje odnaleziony martwy w swoim domu. Nie znaleziono żadnych śladów włamania ani nic co mogłoby pomóc w zdemaskowaniu sprawcy, albo chociaż wskazać na trop. Nikt nie podejrzewał, że jest to dopiero początek tajemniczych morderstw. Kto może być za to odpowiedzialny i dlaczego to wszystko robi? 

Starsza kobieta co chwilę przedstawia nam swoje podejrzenia, prowadzi własne śledztwo. Nie każdemu się to podoba. Ludzie wyzywają ją od wariatek, ale są wyjątki będące po jej stronie.

Wszystko przeminie. Mądry Człowiek wie o tym od samego początku i niczego nie żałuje.

Mimo, że w jakiś sposób utożsamiałam się z główną bohaterką (miłość do zwierząt), nie mogłam znieść jej wplątywania swoich jakże głupich teorii w serię zabójstw. Było to zwyczajnie nudne. Podejrzewam, że autorka chciała nadać dzięki temu urozmaicenia całej historii, żeby czytelnik może nawet się czegoś nauczył, ale do mnie to kompletnie nie trafiło. Miałam tylko ochotę ominąć niektóre części tekstu, ale jakimś cudem się powstrzymywałam. Udało mi się przebrnąć przez to piekło, które nic nie wnosiło tak na prawdę do mojego życia.

[...] i zrozumiałam, że smutek jest ważnym słowem w definicji świata. Leży u podstaw wszystkiego, jest piątym żywiołem, kwintesencją

Szczerze mówiąc, całkiem podobał mi się sposób napisania tej książki. Uważam, że ta pozycja nie była taka jak wszystkie. Autorka duży nacisk dała na postać, mniej na treść. Ja tak to odczuwam. Jest to oczywiście na plus. Kiedy zdawało mi się, że wiem co się za chwilę stanie, Olga zaskakiwała mnie i okazywało się, że źle myślałam. To znak, że autorka ma talent do nieprzewidywalności. Rzadko trafiam na takie książki jak ta.

Jeśli lubicie zagadki i tajemnice, zachęcam do przeczytania tej książki. A może w ogóle już ją czytaliście i chcecie się podzielić odczuciami?

Tytuł oryginalny: Into the water
Liczba stron: 368
Tłumaczenie: Jan Kraśko
Wydawnictwo: Świat Książki
Data premiery: 10.05.2017

Światowy rozgłos swego czasu miała książka Dziewczyna z pociągu Pauli Hawkins. O ile się nie mylę, swoją premierę miała jakieś dwa lata temu. Mimo upływu czasu, słynny thriller nadal utrzymuję się w rankingu najpopularniejszych. Osobiście nie czytałam ani nie oglądałam Dziewczyny z pociągu. Po opiniach, jakie udało mi się usłyszeć, uznałam że to strata czasu. Owszem, są fani tej książki i filmu, ale przyznać trzeba, że jest ich niewielu. Wciąż nie mogę zrozumieć w takim razie tej popularności... Paula postanowiła napisać następny thriller - Zapisane w wodzie. Kolejny raz, książka osiągnęła rozgłos. Nie znam osoby, która nie słyszała tego tytułu i nie widziała okładki. O książce mówi już cały świat. Jest to kolejna strata czasu, czy może w końcu autorce udało się napisać coś dobrego?

Cała akcja toczy się w miasteczku Backford, które chyba najbardziej znane jest z tajemniczego zbiornika wodnego zwanego Topieliskiem. Dawniej robiono tutaj testy na kobietach podejrzewanych o czary. Wrzucano je do wody, jeśli się nie topiły - były czarownicami. Jak teraz wygląda przeznaczenie Topieliska? Po prostu jest to miejsce znane wśród ludzi chcących odebrać sobie życie. Głównym wątkiem całej książki są tajemnicze śmierci kobiet, których ciała odkryto w Topielisku. Jedna z bohaterek postanawia prowadzić własne śledztwo w sprawie śmierci kobiety - Nel Abbott, która okazała się być jej bardzo bliska. Skąd dziewczyna wzięła się w tamtym miejscu? Samobójstwo, morderstwo czy może nieszczęśliwy wypadek? Co pociągnie za sobą śledztwo na własną rękę? Jakie tajemnice wyjdą na jaw? Pytań jest wiele, a odpowiedzi mało. 

Mam mieszane uczucia w stosunku do książki jak i samej Pauli Hawkins. Na początku liczyłam, że autorka czymś mnie zaskoczy, ale im bardziej się zagłębiałam tym bardziej byłam znudzona. Miałam wrażenie, że akcja stoi w miejscu, że dzieje się cały czas to samo. Nuda to powinien być moim zdaniem drugi tytuł tej książki. Po za tym panował w niej chaos przez nadmiar bohaterów. Doliczyłam się ich z 10! I co najgorsze, każda z osób miała swój moment narracji. Już powoli głupiałam, kto do kogo mówi. Chyba jedynym plusem książki były krótkie rozdziały. Biedny czytelnik nie musiał chociaż się męczyć z długimi opowieściami bohaterów. 

Była to jedna z niewielu książek, którą męczyłam ponad tydzień! Starałam się codziennie przeczytać chociaż kilka stron, ale nie zmienia to faktu, że była to najgorsza męczarnia ostatniego czasu. Zdecydowanie nie polubiłam się z Paulą Hawkins. Wieje od niej nudą, a w pewnych momentach brutalnym, wulgarnym i ciężkim językiem, który przeszkadza mi w książkach. Na pewno nie sięgnę po Dziewczynę z pociągu ani inne książki jej autorstwa, które pewnie wkrótce wyda. Są na prawdę lepsze, warte uwagi thrillery niż Zapisane w wodzie. Normalnie bym tej książki nie skończyła, ale że chciałam dowiedzieć się czy akcja w niej ma zamiar się w końcu rozkręcić, z trudem dobrnęłam do ostatniej strony... Mimo wszystko, straciłam przez nią cenny czas.

Czytaliście już nowy thriller Pauli? Co o nim myślicie?